چکیده

هدف از کار انجام ­شده در اینجا، سنتز ماده ضد آتش فاقد هالوژن و دوستدار محیط زیست بر پایه فسفر برای کاربرد روی پلی­پروپیلن بود. پلی­پروپیلن در دمای اتاق به شدت آتشگیر است و تقریباً زغالی به جا نمی­گذارد. ماده ضد آتش سنتز­شده مقادیر شاخص حد اکسیژن (LOI) پلی­پروپیلن را افزایش داده و همچنین از ریزش مذاب جلوگیری می­کند. با این حال، مشاهده شد که مقاومت گسیختگی فیلامنت­ های پلی­پروپیلن عمل شده، با افزایش غلظت ماده ضد آتش کاهش می­یابد. پایداری گرمایی پلی­پروپیلن نیز با افزایش دمای تخریب، افزایش می­یابد.

فهرست مطالب

1- مقدمه

2- مواد و روش­ها

1-2-مواد

2-2 طرح واکنش

3-2- سنتز ترکیب ضدآتش

4-2-تهیه پلی­پروپیلن ضدآتش

5-2- شناسایی و آزمایش پلی­پروپیلن ضدآتش شده

3- نتایج و بحث

4- نتیجه ­گیری
1-مقدمه

مهمترین خاصیت پلی­پروپیلن امکان کاربرد آن به صورت اشکال مختلف لیفی است. دمای ذوب پایین آن (C˚170-160) در بسیاری از مراحل تولید لایه­ های بی­بافت مزیت مهمی به حساب می­آید. ضد آتش کردن پلی­پروپیلن به شدت سخت است. پلی­پروپیلن خالص در دمای اتاق بسیار آتشگیر است و تقریبا هیچ زغالی به جا نمی­گذارد. آتشگیری بالا و مقدار شاخص حد اکسیژن پایین (4/17)، کاربرد آن را در بسیاری از زمینه­ ها با محدودیت مواجه کرده است. زمانی­که مشتعل می­شود، پلی­پروپیلن با شعله بدون دود می­سوزد و زغالی به جا نمی­گذارد. همراه با سوختن، ریزش مذاب که خود عاملی خطرناک است نیز مشاهده می­شود. بنابراین، عامل ضدآتش نه تنها باید باعث خاموش شدن آتش شود، بلکه باید از ریزش پلیمر نیز جلوگیری کند. به همین دلیل پلی­پروپیلن ضدآتش شده برای توسعه در زمینه­ های مختلف مورد نیاز است.

ترکیبات هالوژن­دار به همراه تری اکسید آنتیموان به عنوان عامل تشدیدکننده، جزء مواد متداول برای ضدآتش کردن پلی­پروپیلن است. با این حال، با توجه به جنبه ­های ایمنی و مشکلات زیست محیطی، استفاده از بعضی از این مواد به دلیل آزادسازی گازهای سمی و دودهای خورنده در حین سوختن محدود شده است. چیو و وانگ خواص ضدآتش پلی­پروپیلن عمل­ شده با آمونیوم پلی فسفات را بررسی کردند...