سيستم ­هاي دارورساني بر مبناي فن­ آوري نانو داراي پتانسيل ايجاد تحول در زمينه تشخيص­ هاي درماني هستند. تحويل داروي کارامد و نتيجه مطلوب بعد از آن، با شناخت مناسب برهم­کنش­ هاي نانومواد با محيط بيولوژيکي، مکانيسم ­هاي جذب، تردد در داخل رگ­ها و درون سلول­ها، توزيع بيولوژيکي، تحويل به مکان­هاي خاص، آزادسازي داروي کنترل شده و تأثير درماني قابل دستيابي است. سيستم­هاي تحويل داروي نانو بر مشکلات مقاومت دارويي مربوط به سلول­ هاي هدف غلبه نموده و حرکت داروها را از ميان موانع براي هدف قرار دادن کارامد سلول­ هاي مبتلا و مولکول­ هاي درگير در فرايند بيماري تسهيل مي­کنند. اغلب شناخت کمي درباره اين مکانيسم ­هاي سلولي و مولکولي وجود دارد. بعلاوه علي­رغم اين­ که مسائل مربوط به متابوليسم و سميت نانوذرات بعد از تأثير درماني محدود هستند، براي درمان بيماري به صورت ايمن و کارامد هنوز مستلزم رسيدگي هستند.

از زمان ايجاد مفهوم نانوذرات در سال 1959 توسط ريچارد فايمن که نويد کوچک­­سازي مواد در مقياس نانو را داد (فايمن، 1959)، پيشرفت­هاي فوق ­العاده­اي در اين حوزه انجام شده است. فن­آوري نانو ابتدا توسط ناريو تانيگوچي در سال 1974 (تانيگوچي، 1974) در دنياي کامپوزيت براي ماشين­کاري با تلرانس کمتر از يک ميکرون مورد استفاده قرار گرفت و امروزه داراي پتانسيل زيادي در زمينه دارورساني است.  دارورساني نانو جديد به واسطه تحويل کارامد و ايمن به بافت­هاي مبتلا طراحي شدند (جانگ و بروم، 2008). دارورساني کارامد و نابودي مطلوب پس از آن با شناخت برهم­کنش­هاي نانومواد با محيط بيولوژيکي، مکانيسم ­هاي جذب، تردد داخل عروق و درون سلولي، توزيع زيستي، اتصال با گيرنده و تحويل به مکان­هاي خاص، آزادسازي داروي کنترل شده و وابسته به زمان و اثر درماني قابل دستيابي است...