The present paper is an attempt to examine Arun Kolatkar’s revisit to the epic The Mahabharata in his poem Sarpa Satra (2004). Kolatkar’s poem demythifies two myths: the ‘Khandava Forest’ in which the incineration of Khandava Forest was carried out by Krishna and Arjuna with their divine weapons and also the ‘Snake Sacrifice’ where king Janamejaya decides to avenge the assassination of his father Parikshita by the snake Takshaka by performing the Snake Sacrifice, which would drive all the snakes in the world and kill them in the sacrificial fire called Sarpa Satra. The poet questions the moral authority of the ruler whose irrational action becomes ‘cause for concern indeed for the future of the country in question’. Such a ruler who brings the betterment of the country in danger is fit either for punishment or banishment. The poet further exposes the rampant corruption, mindless violence in the form of commercial riots and a swarm of disruptive activities that go non-stop in all parts of India. The burning of the Khandava Forest by Lord Krishna and Arjuna leads to a severe ecological loss: ‘---nothing was left, not a trace of that great sanctuary---’ (p. 43). For Kolatkar, Aastika turns out to be ‘the last vestige of humanity’ as he can bring about harmony between the rulers and the ruled. Kolatkar sees in the practice of snake sacrifice the threat of the extinction of the entire Naga species which is nothing but the satirical mimicry of the institution of the yajna. In Janmejaya’s ‘swift and terrible’ vengeance and in his resolve to exterminate all Naga people, one can hear the disturbing echoes of the ruthless machinery of the modern State. Takshaka has been shown as a ‘scheming’ terrorist, who has ‘all the cunning of its kind to get past/the complex shield of the defences’. (p. 19) In Janmejaya’s mindless sacrificial fire, Kolatkar witnesses the possibility of the ultimate human annihilation. The poet’s revisit to these myths from The Mahabharata helps him expose the stark and naked realities of follies and foibles, avarice and animus, trickery and stratagem, duplicity and diplomacy, lust and lechery, selfishness and sacrifice, retribution and retreat, temptations and machinations, conspiracies and candidness of the present

چکیده

مقاله حاضر به منظور بررسی دوباره آرون کولاتکار به حماسه مهاباراتا در شعر خود سارپا ساترا (2004)است. شعر کولاتکار دو اسطوره را شفاف ­سازی می ­کند: "جنگل خانداوا" که در آن سوزاندن جنگل خانداوا  توسط کریشنا و آرجونا با سلاح­ های الهی­ شان انجام شد و همچنین "قربانی مار" که در آن پادشاه جانامجایا تصمیم به گرفتن انتقام ترور پدرش پاریکشیتا توسط مار تاکشاکا با انجام قربانی مار می گیرد، که تمام مار های جهان را گرد خواهد آورد و آنها را در آتش قربانی به نام سارپا ساترا خواهد کشت. شاعر اقتدار اخلاقی حاکم را مورد سوال قرار می­ دهد که عمل غیر منطقی او "دلیلی برای نگرانی در واقع برای آینده کشور مورد نظر" می ­شود. چنین حاکمی که بهبود کشور را در معرض خطر قرار می­ دهد هم برای مجازات و هم برای تبعید مناسب است. شاعر سپس به فساد گسترده، خشونت کور در قالب شورش تجاری و گروهی از فعالیت ­های مخرب که بدون توقف در تمام نقاط هند ادامه می ­یابد می ­پردازد. سوزاندن جنگل خانداوا توسط لرد کریشنا و آرجونا منجر به ضرر شدید زیست محیطی می ­شود: "--- هیچ چیز، باقی نمانده بود، هیچ اثری از آن پناهگاه بزرگ برجا نبود ---" (ص 43). برای کولاتکار، معلوم می ­شود که آستیکا "آخرین بازمانده بشریت "است چرا که او می­ تواند هماهنگی بین حاکمان و حکومت به ارمغان بیاورد. کولاتکار در عمل قربانی مار تهدید به انقراض کل گونه ­های ناگا را می­ بیند که چیزی جز تقلید طنز از نهاد یاجنای نیست. در انتقام "سریع و وحشتناک" جانمجایا و در عزم و اراده او به نابودی تمام مردم ناگا، می ­توان پژواک نگران کننده ماشینی شدن بی­ رحمانه دولت مدرن را شنید. تاکشاکا به شکل یک تروریست "طرح ­ریزی شده" نشن داده شده است، که دارای "همه حیله ­گری نوع خود برای به دست آوردن سپر گذشته / پیچیده دفاعیات "است (ص 19) در آتش قربانی بی ­خردانه جانمجایا، کولاتکار شاهد امکان نابودی انسان نهایی است. بازنگری شاعر به این اسطوره از مهاباراتا به او کمک می­ کند که واقعیت­ های خشن و برهنه از حماقت و نقاط ضعف، بخل و عناد، حیله­ گری و حیله، دورویی و دیپلماسی، شهوت و هرزگی، خود خواهی و فداکاری، قصاص و عقب ­نشینی، وسوسه­ ها و دسیسه، توطئه ها و صداقت حال حاضر را افشا کند.

1-مقدمه

همانطور که خود پی  لعل اظهار می ­کند، "ضرورت مهابهاراتا این است که آیا مربوط به ما در نیمه دوم قرن بیستم است؛ هیچ حماسه، هیچ اثر هنری به خودی خود مقدس نیست؛ اگر آن برای من در حال حاضر معنی نداشته باشد، مرده است." (لیتکریت (ژوئن /دسامبر1990). بنابراین، آرون کولاتکار، شاعر حساسیت مدرن، از اسطوره مهابهاراتا در شعر خود سوء استفاده می­ کند...