Abstract
INTRODUCTION: Worldwide, refugees show a poorer mental and physical health than the populations among which they resettle. Little is known about the factors influencing health after resettlement. We examined the development of mental and physical health of refugees. As experienced living difficulties might decrease with obtaining a residence permit, we expected this to play a central role in health improvement after resettlement. METHODS: A two-wave study conducted in the Netherlands among a cohort of 172 recent (n = 68) and longstanding (n = 104) permit holders from Afghanistan, Iran and Somalia between 2003 and 2011. Multivariate mediation analyses were conducted for the effect of changes in living difficulties on the association between change in status and changes in health. Health outcomes were self-reported general health, number of chronic conditions, PTSD and anxiety/depression. RESULTS: Recent permit holders had larger decreases in PTSD score (-0.402, CI -0.612; -0.192) and anxiety/depression score (-0.298, CI -0.464; -0.132), and larger improvements in self-rated general health between T1 and T2 (0.566, CI 0.183; 0.949) than longstanding permit holders. This association was not significant for changes in number of chronic conditions. Mediation analyses showed that the effect of getting a residence permit on health improvements transited through an improvement in living conditions, in particular employment and the presence of family/social support. CONCLUSION: These results suggest that change in residence permit is beneficial for health mainly because of the change in living difficulties. These results add up to the evidence on the role of social circumstances for refugees upon resettlement, and point at labour participation and social support as key mechanisms for health improvements
چکیده
مقدمه: در سرتاسر جهان پناهندگان در مقایسه با شهروندان بومی شهر محل اقامت خود دارای وضعیت روانی و جسمانی به مراتب نابسامان تری هستند. با این حال اطلاعات اندکی در مورد عوامل تاثیرگذار بر سلامت این افراد بعد از روند اقامت گزینی وجود دارد. در مطالعه حاضر ارتقای سلامتی روانی و جسمانی پناهندگان مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به اینکه بعد از اخذ مجوز اقامت، مشکلات زندگی اندکی کاهش می یابد، انتظار می رود همین مسئله نقش بسیار مهمی در بهبود افراد بعد از اقامت ایفا نماید. روش: در هلند مطالعه موج دوم در میان 172 نفر از مهاجرانی از ایران، افغانستان و سومالی که 68 نفر از آنها به تازگی مجوز اقامت خود را کسب نموده اند و 104 نفر از انها قبلا اجازاه اقامت دریافت کرده اند، بین سال 2003 تا 2011 انجام شد. برای بررسی تاثیر تغییرات در مشکلات زندگی بر رابطه میان تغییر در وضعیت زندگی و تغییر در وضعیت سلامتی، از روش تحلیل چندمتغیری استفاده شد. پیامدهای سلامتی به روش خود سنجی (گزارش فردی) در مورد حوزه هایی همچون سلامت عمومی، تعداد بیماری های مزمن، اختلال استرس پس از سانحه، اضطراب و یا افسردگی مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: افرادی که با تازگی مجوز اقامت را دریافت کرده بودند، در مقایسه با افرادی که قبلا مجوز اقامت را دریافت کرده بودند، نمرات بسیار پایین تری در مقیاس PTSD (-0.402, Ci -0.612, -0.192) و اضطراب/افسردگی (-0.298, Ci -0.464, -0.132) دریافت کرده و بهبود قابل ملاحظه ای در سلامت عمومی آنها بین T1 و T2(0.566, ci 0.183; 0.949) مشاهده شد. این همبستگی در مورد تعداد بیماری های مزمن صادق نبود. نتایج تحلیل واسطه ای نشان می دهد تاثیر دریافت مجوز اقامت بر بهبود وضعیت سلامتی به میانجی گری بهبود شرایط زندگی، مخصوصا اشتغال و حمایت خانوادگی/اجتماعی انجام می شود. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد تغییر در مجوز اقامت برای وضعیت سلامتی افراد موثر است، زیرا منجر به بروز تغییراتی در مشکلات زندگی می شود. این نتایج موید نقش شرایط اجتماعی برای پناهندگان و مسئله اقامت آنان بوده و نشان می دهد اشتغال و حمایت اجتماعی از جمله مکانیسم های دخیل در بهبود سلامتی هستند.
1-مقدمه
در سرتاسر جهان همه پناهندگان در مقایسه با بومیان و اهالی شهر مورد اقامت آنها وضعیت روانی و جسمانی نابسامان تری دارند. در کشورهایی که درگیر جنگ هستند و یا سالیان سال شاهد بی ثباتی سیاسی و محرومیت اقتصادی هستند، فرآیندهای درمانی و پوشش دهی سلامت و خدمات درمانی ضعیف بوده و شرایط زندگی افراد به صورت جدی رو به وخامت می گذراند که نتیجه نهایی آن مهاجرات و مشکلات سلامتی است...