عنوان ترجمه شده مقاله: غربی سازی نظامی و سرکوب حکومتی در دوران پس از جنگ سرد

The waves of unrest that have shaken the Arab world since December 2010 have highlighted significant differences in the readiness of the military to intervene in political unrest by forcefully suppressing dissent. We suggest that in the post-Cold War period, this readiness is inversely associated with the level of military westernization, which is a product of the acquisition of arms from western countries. We identify two mechanisms linking the acquisition of arms from western countries to less repressive responses: dependence and conditionality; and a longer-term diffusion of ideologies regarding the proper form of civil-military relations. Empirical support for our hypothesis is found in an analysis of 2523 cases of government response to political unrest in 138 countries in the 1996-2005 period. We find that military westernization mitigates state repression in general, with more pronounced effects in the poorest countries. However, we also identify substantial differences between the pre- and post-9/11 periods.

چکیده

امواج ناآرامی که جهان عرب را از دسامبر 2010 به لرزه درآورده اند تفاوت های قابل توجهی را در آمادگی نظامی برای دخالت در ناآرامی های سیاسی توسط سرکوب مخالفان برجسته کرده است. ما نشان می دهیم که در دوره پس از جنگ سرد، این آمادگی به شکل معکوس با سطح غربی سازی نظامی مرتبط است، که محصولی از کسب سلاح از کشورهای غربی است. دو مکانیسم ارتباط دهنده کسب سلاح از کشورهای غربی به پاسخ کمتر سرکوبگرانه را مشخص می کنیم: وابستگی و مشروط بودن؛ و نفوذ طولانی مدت ایدئولوژی در مورد شکل مناسب روابط مدنی-نظامی. حمایت تجربی از فرضیه ما در تجزیه و تحلیل 2523 مورد از واکنش های دولت به ناآرامی های سیاسی در 138 کشور در دوره 1996-2005 مشخص گردید. دریافتیم که غربی سازی نظامی سرکوب دولتی را به طور کلی کاهش می دهد، و اثرات برجسته تری در فقیرترین کشورها دارد. با این حال، همچنین تفاوت های قابل توجهی بین دوره های قبل و بعد از 11/9 تشخیص دادیم.

1-مقدمه

موج های تظاهرات، شورش و ناآرامی که جهان عرب را از دسامبر 2010 متزلزل کرده است تفاوت های قابل توجهی را در آمادگی نظامی برای دخالت در ناآرامی های سیاسی برجسته کرده است. مخصوصا، می توان امتناع ارتش برای مداخله در شورش اولیه در تونس و مصر، که به شهروندان اجازه تاخت و تاز بر نیروهای امنیت داخلی دولت را داد، را با تلاش های سرکوبگرانه قوی تر مخالفان در لیبی و سوریه، که منجر به جنگ داخلی شد مقایسه کرد. این مسیرهای مجزا تایید می کنند که در زمینه ناآرامی های سیاسی گسترده، بمانند...