Agent-oriented software engineering (AOSE) paradigm represents an interesting means of analyzing, designing and building complex software systems quite suitable to new software development requirements. Many scientific researches have been focused on this paradigm, yet its current state still reports relative lack of industrial acceptance compared to others. As a survey of AOSE paradigm, this paper outlines the overall state of this paradigm; and by identifying its weaknesses in detail, leads to a proposal solution to such shortcoming. This solution, in keeping with the existing approaches that aim to use situational method engineering (SME) in collaborative manner between agent-oriented methodology designers, suggests the use of a methodology evaluation framework in the process as well. This framework is a means to collect the best method fragment and evaluate consecutively the methodology during the development process for possible methodology improvements. The proposed solution is then readjusted to help software development organizations to reach the fifth level of Capability Maturity Model CMM

چکیده

پارادایم مهندسی نرم افزار مبتنی بر عامل  (AOSE) یک ابزار مناسب برای تحلیل، طراحی و ساخت سیستم های نرم افزاری پیچیده است. این پارادایم برای نیازهای جدید طراحی نرم افزار بسیار مفید است. تحقیقات علمی زیادی روی این پارادایم متمرکز شده است. با این حال وضعیت کنونی آن هنوز نشان دهنده پذیرش نسبی صنعتی آن در مقایسه با سایر پارادایم ها است. در این مقاله وضعیت کلی این پارادایم مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین این مقاله ، نقاط ضعف آن را با جزئیات بررسی کرده و یک راه حل پیشنهادی را برای آن ارائه می دهد. این راه حل در همراهی با روش های موجود که به دنبال استفاده از مهندسی روش وضعیت (SME) به صورت مشترک بین طراحان متدولوژی مبتنی بر عامل هستند، پیشنهاد استفاده از چهارچوب ارزیابی متدولوژی در فرآیند را نیز مطرح می کند. این چهارچوب، ابزاری برای جمع آوری بهترین بخش متد و ارزیابی متوالی متدولوژی در فرآیند طراحی به منظور بهبود متدولوژی می باشد. راه حل پیشنهادی سپس برای کمک به سازمانهای طراحی نرم افزار در دستیابی به سطح پنجم CMM  یا مدل بلوغ قابلیت، دوباره تنظیم می شود.

1-مقدمه

پیچیدگی فرآیند توسعه نرم افزار منجر به طراحی انتزاع های طبیعی و قدرتمندی شده است که بوسیله آن سیستم های پیچیده را مدلسازی و طراحی می کنیم. انتزاع روالی، انواع داده مجرد و اشیاء، همه مثالهایی از چنین انتزاع هایی هستند(Wooldridge et al, 1999) . در دو دهه گذشته، با افزایش پیچیدگی پروژه های مرتبط با مهندسی نرم افزار، مفهوم عامل که از هوش مصنوعی(AI) آمده است، به عنوان یک پارادایم جدید برای کنترل سیستم های پیچیده در نظر گرفته شده است(GenesereTh وKetchpel،1994 ; Jennings و Wooldridge ،1996, 2000; shoham،; 1993,1999  wooldridge و1997). پارادایم مهندسی نرم افزار مبتنی بر عامل (AOSE) یک ابزار جالب برای و تحلیل، طراحی و ساخت سیستم های نرم افزاری پیچیده ارائه داده و کاملاً برای نیازهای جدید طراحی نرم افزار مناسب است (نقاط قوت متدولوژی های مبتنی بر عامل). اما اگرچه تحقیقات علمی زیادی بر این پارادایم متمرکز شده است(مهندسی نرم افزار مبتنی بر عامل موجود) ، وضعیت فعلی آن هنوز بیانگر فقدان نسبی پذیرش صنعتی آن در مقایسه با سایر پارادایم ها می باشد…