HPVs (human papillomaviruses) infect epithelial cells and cause a variety of lesions ranging from common warts/verrucas to cervical neoplasia and cancer. Over 100 different HPV types have been identified so far, with a subset of these being classified as high risk. High-risk HPV DNA is found in almost all cervical cancers (>99.7%), with HPV16 being the most prevalent type in both low-grade disease and cervical neoplasia. Productive infection by high-risk HPV types is manifest as cervical flat warts or condyloma that shed infectious virions from their surface. Viral genomes are maintained as episomes in the basal layer, with viral gene expression being tightly controlled as the infected cells move towards the epithelial surface. The pattern of viral gene expression in low-grade cervical lesions resembles that seen in productive warts caused by other HPV types. High-grade neoplasia represents an abortive infection in which viral gene expression becomes deregulated, and the normal life cycle of the virus cannot be completed. Most cervical cancers arise within the cervical transformation zone at the squamous/columnar junction, and it has been suggested that this is a site where productive infection may be inefficiently supported. The high-risk E6 and E7 proteins drive cell proliferation through their association with PDZ domain proteins and Rb (retinoblastoma), and contribute to neoplastic progression, whereas E6-mediated p53 degradation prevents the normal repair of chance mutations in the cellular genome. Cancers usually arise in individuals who fail to resolve their infection and who retain oncogene expression for years or decades. In most individuals, immune regression eventually leads to clearance of the virus, or to its maintenance in a latent or asymptomatic state in the basal cells

چکیده

HPVs (پاپیلوماویروس های انسانی) سلول های اپی تلیال را آلوده می کنند و باعث اواع مختلفی از ضایعات اعم از زگیل معمولی تا نئوپلازی و سرطان گردن رحم می گردند. بیش از 100 نوع مختلف HPV تاکنون کشف شده است که یک گروه از آنها به عنوان پرخطر طبقه بندی می شوند. DNAی این گروه پرخطر از HPV تقریباً در تمام سرطان های گردن رحم یافت شده است (> 99.7%) و HPV16 شایع ترین نوع در هردوی بیماری درجه پایین و نیز نئوپلازی گردن رحم می باشد. عفونت مولد توسط انواع HPV پرخطر به صورت زگیل های پهن گردن رحمی (condyloma) بروز می یابند که ویریون های عفونت زا را از سطح خود به خون جاری می سازند. ژنوم های ویروسی در لایه پایه به صورت اپی زوم هایی نگهداری می شوند که با بیان ژن های ویروسی تحت کنترل شدید سلول های آلوده به سطح اپی تلیال حرکت می کنند. الگوی بیان ژن ویروسی در ضایعات گردن رحمی دارای درجه پایین مشابه آن چیزی است که در زگیل های مولد توسط انواع دیگر HPV ایجاد می گردد. نئوپلازی های دارای درجه بالا یک عفونت عقیم را نمایش می دهند که بیان ژن ویروسی نامنظم شده و سیکل زندگی طبیعی ویروس قادر به کامل شدن نیست. اغلب سرطان های گردن رحم از ناحیه ترانسفورماسیون گردن رحمی در محل اتصال بافت سنگفرشی/ ستونی منشأ می گیرند و پیشنهاد شده است که این ناحیه جایگاهی است که احتمالاً عفونت مولد به صورت غیرمؤثری پشتیبانی می گردد. پروتئین های پرخطر E6 و E7 از طریق همراهی خود با پروتئین های دومین PDZ و Rb (رتینوبلاستوما) تکثیر سلولی را هدایت می کنند و در پیشرفت نئوپلازی نقش دارند، درحالی که تجزیه p53 توسط E6 از ترمیم طبیعی جهش های تصادفی در ژنوم سلولی ممانعت می نماید. سرطان ها معمولاً در افرادی ایجاد می گردد که نتوانند عفونت را مهار نمایند و بیان اونکوژن ها تا سال ها یا دهه ها ادامه می یابد. در بیشتر افراد، عود سیستم ایمنی سرانجام باعث پاکسازی ویروس ها می گردد یا آنها را در یک وضعیت نهفته یا بدون علامت در سلول های پایه نگه می دارد.

HPVs (پاپیلوماویروس­های انسانی) و بیماری    

HPVs باعث انواع مختلفی از ضایعات اپی تلیال می گردد. بیش از 100 نوع مختلف از HPV براساس آنالیز توالی DNA شناخته شده است که هرکدام با عفونت در جایگاه های خاص بافت اپی تلیال ارتباط دارند. در یک سطح تکاملی، HPVs در تعدادی از گروه ها یا جنس های مجزا قرار می گیرند (شکل 1)، و ضایعاتی که آنها باعث می شوند دارای ویژگی های متفاوتی هستند...