The philosophy of chemistry is a new subdiscipline ofthe philosophy of science. Only a decade ago this philosophi-cal field branched off from the traditional philosophy of sci-ence and acquired autonomy with respect to the philosophyof physics. This late development was mainly due to an as-sumption about the relationship between chemistry and phys-ics: the impressive predictive power of quantum mechanicsled most chemists, physicists, and philosophers of science to consider that chemistry can be completely reduced to phys-ics. Dirac’s famous dictum, according to which chemistry can be explained in principle by quantum mechanics  (1),  ex-presses a position that counts against the autonomy of chem-istry and its status as a scientific discipline: whereas physics is conceived as a “fundamental” science that describes reality in its deepest aspects, chemistry is viewed as a “phenomeno-logical” science, which merely describes phenomena as they appear to us

مقدمه

فلسفه‌ی شیمی یک زیرشاخه‌ی نوین از فلسفه‌ی علم است. این حوزه فلسفی تنها یک دهه‌ی پیش بود که از فلسفه‌ی علم سنتی منشعب گشت و از فلسفه‌ی فیزیک کسب استقلال کرد. این پیشرفت اخیر عمدتا ناشی از یک فرض درباره‌ی رابطه میان شیمی و فیزیک است: توان پیش‌بینی کنندگی برجسته‌ی مکانیک کوانتومی اکثر شیمی‌دان‌ها، فیزیک‌دان‌ها، و فلاسفه‌ی علم را به اندیشه سوق داد که شیمی را می‌توان کاملا به فیزیک تقلیل داد. گفته‌ی مشهور دیراک، که بر اساس آن، شیمی را می‌توان علی‌الاصول به واسطه‌ی مکانیک کوانتومی توضیح داد، (1) موضعی را تقریر می‌کند که به ضرر استقلال شیمی و شان و منزلتش به عنوان یک نظام علمی است: در حالیکه فیزیک به عنوان علمی «بنیادی» تصور می‌شود که واقعیت را در ژرف‌ترین نمودش توصیف می‌کند، شیمی بسان یک علم «پدیدارشناختی» نگریسته می‌شود که صرفا پدیده‌ها را آنگونه که بر ما پدیدار می‌شوند توصیف می‌کند...