چکیده
این تحقیق تاثیر تمرینات ورزشیِ پیلاتس را بر تعادل و خطرِ سقوط در زنان مُسن ارزیابی نمود. شرکت کنندگان شامل 50 زن مُسن بالای60 سال بودند که بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمایشی (30 نفر)، که دو بار در هفته برای مدت 3 ماه در جلسات پیلاتس شرکت کردند و گروه کنترل (20 نفر). گروه کنترل در چنین جلساتی شرکت نکردند اما درهیچ برنامه ی دیگرِ توانبخشی یا فعالیت بدنی اضافی بجز فعالیت های روزانه نیز شرکت ننمودند. قبل و بعد از دوره ی ورزشی، همه ی زنان تحت یک ارزیابیِ با آزمایش(TUG)، آزمون ایستاده روی یک پا (OLST) قرارگرفتند، یک آزمونِ روی سکوی باروپادومتریکِ گام آزاد و آزمونها روی سکوی Biosway انجام شد. پس از ورزش، مقادیرِکاهش یافته ی معنی دار سطح بیضی (p = 0.0037) و مقادیر میانگینِ سرعت (p = 0.0262) برای پای راست، درگروه آزمایشی مشاهده شدند. آزمون حدود پایداری(LoS) ، (p = 0.005) و آزمون بالینیِ اصلاح شده ی تعاملِ حسی بر تعادل(m-CTSIB) بر روی یک سطحِ غیرپایدار با چشمانِ بسته (p = 0.0409) ، تغییرات ِ معنی داری را در گروه آزمایش نشان داد. هیچیک از تغییرات مذکور در رابطه با گروه کنترل، از لحاظ آماری معنی دار نبودند. ورزش پیلاتس با بهبود LOS و کاهش خطرِ سقوط، برتعادلِ شرکت کنندگان موثر بود.
1-مقدمه
سن بالا همراه با تغییرات پس رفتگی در بدن است که منجر به محدودیت ها و سوءِ عملکردهای قابل ملاحظه و کاهشِ فعالیت روانی حرکتی می شود. این تغییراتِ مرتبط با پیری، بر همه ی سیستم های بنیادی بدن، شامل سیستم های آناتومی و عملکردی تاثیر می گذارند. در نتیجه، کاراییِ سیستم های وضعی و حرکتی مسئولِ پایداریِ بدن، با افزایش سن، کاهش می یابد. به نظر می آید، حفظ سلامتِ عملکرد و متعاقبِ آن، استقلال، فاکتورکلیدی موثر بر شرایطِ روانی حرکتیِ سالمندان است. اختلالات تعادلی و سقوط، دو موضوعِ با اهمیتند که می توانند بر عملکردِ جمعیتِ سالمند تاثیر بگذارند....