Abstract

In a recent issue of this journal, Rebillard and Toubol (2010) concluded that the egalitarian promises of Web 2.0 for citizen journalists have not panned out. Rather, professiona news media websites are built around content from professional journalistic sources and most ‘citizen journalism’ online relies on and links back to professional news media websites. This commentary explores whether Twitter, the popular social media website in which individuals are asked to respond to the question ‘What are you doing?’ (and now ‘What’s happening?’) in 140 characters, has changed this relationship. As even the most basic mobile phone can be used with Twitter, the technology is potentially acces sible even in impoverished countries. But, despite its base of over 75 million users (Gaudin, 2010) and its coverage in the news, most Americans and Europeans are no versed in the medium. This was exemplified when Secretary of State Hillary Clinton admitted she could not tell ‘a Twitter from a tweeter, but apparently, it’s very important.This article examines citizen journalism and Twitter. The site’s role in being the first to report on the Mumbai bomb blasts in 2008 and the downed US Airways flight in 2009 are used as case studies. This article also explores the question of whether Twitter has transformed ordinary individuals into citizen journalists whom the newsreading public follows or whether their voices are merely subsumed by traditional media. In other words, has Twitter really produced a new space in which ordinary people meaningfully interact with ordinary people around the world who have rich insider accounts pertaining to diverse forms of socioeconomic life? An argument is made that ordinary people on Twitter are producing news and consuming news (especially ‘breaking news’) produced by other ordinary people. However, counter-arguments are presented which make the case that perhaps the individual tweets and Twitter users breaking news stories experi-ence a short-lived fame as the public follows stories of interest through professional news media outlets

چکیده

در بحث اخیری که در این ژورنال مطرح شد، ربیلارد  و توبول (2010) به این نتیجه رسیدند که قول های مبنی بر تساوی گرایی Web 2.0 برای  رزنامه نگاری شهروندی، هنوز به حقیقت نپیوسته است. در واقع، وب سایتهای حرفه ای اخبار، بر اساس محتوایی که از منابع ژورنالی حرفه ای بدست میایند شکل گرفته اند و اغلب "ژورنالیسم شهروندی" به وب­سایت های حرفه ای رسانه ای متکی هستند و به آنها باز میگردند. سوالی که در اینجا پیش میاید این است که آیا Twitter، وب سایت رسانه اجتماعی مشهوری که در آن از کاربران خواسته میشود در 140 حرف توضیح دهند "چکار می کنید؟" (یا "چه اتفاقی دارد روی می دهد")، تغییری در ارتبط ایجاد کرده است یا خیر؟ همانطور که دسترسی به Twitter از طریق بسیاری از تلفن های همراه مقدرو است، میتوان از این تکنولوژی حتی در فقیرترین کشورهای دنیا نیز استفاده کرد. با این حال، اگرچه Twitter بیش از 75 میلیون کرابر دارد (گادین، 2010) و در اخبار زیادی مطرح میشود، اما بسیاری از آمریکایی ها و اروپایی­ها  به طور متوسط در آن مشارکت ندارند. این امر را میتوان در گفته هیلاری کلینتون، دبیر ایالت، مشاهده کرد که در این باره میگوید "اگرچه نیمتوان Twitter را یک بلندگو خواند اما، نقش ان بسیار مهم است" (ذکر شده در Morozov،2009).

در این پژوهش روزنامه نگاری شهروندی و Twitter بررسی میشوند و نقش Twitter به عنوان اولین رسانه ای که انفجارهای بمب در بمبئی در سال 2008 را پخش کرد، و نیز اولین رسانه ای که در مورد سقوط پرواز US Airways مطالبی نوشت، به عنوان نمونه موردی ذکر می شوند. علاوه بر این، در این پژوهش این را نیز بررسی میکنیم که آیا Twitter توانسته است شهروندان عادی را تبدیل به روزنامه نگارانی کند که صدای آنها از طریق این رسانه به گوش دنیا میرسد؟ به عبارت دیگر، آیا Twitter واقعا توانسته است فضایی ایجاد کند که در ان مردم عادی به طور معناداری با مردم عادی دیگر در سراسر دنیا ارتباط برقرار کنند و در اخبار مربوط به زندگی اقتصادی اجتماعی را به گوش یکدیگر برسانند؟

1-مقدمه

بافتاری کردن Twitter

اولین پیامی که سامئول مورس با اولین خط تلگراف در 24 ماه می سال 1844 از بالتیمور به واشنگتن فرستاد این بود "خدا با ما چه کرده است". این پیام 21 حرف داشت و حتی از اولین پیامی که الکساندر گراهام بل در ده مارس 1876 از طریق تلفن منتقل کرد ("آقای واتسون-بیایید اینجا-میخواهم شما را ببینم") و 42 حرف داشت، هم کوتاهتر بود.

نود و پنج سال بعد، رای تامیلسون اولین ایمیل را با عنوان QWERTYUIOP از یک رایانه در کمبریج، ماساچوست، به رایانه دیگری که در کنار آن قرار داشت ارسال کرد. پیام تامیلسون بسیار کوتاه بود: فقط 10 حرف. در عصر امروز، به نظر میرسد توانایی ما برای ارتباط برقرار کردن با یکدیگر نامحدود باشد. با این حال، پیام هایی که در دنیای امروزی در بسیاری از کشورها مبادله میشوند، در مقایسه با مکالمه های رو در رو، بسیار مختصر هستند. رسانه های اجتماعی و شبکه های اجتماعی مانند فیسبوک و Twitter، ابزارهایی مشابه تلگرام هستند، همانگونه که استاندژ (1998) تلگرام را به "اینترنت زمان ویکتوریا" تشبیه میکند. اما اهمیت علاقمندی به این کوتاه و مختصر سخن گفتن چیست؟ آیا این نشانه سقوط اجتماع است، یا به قدرت رسیدن توجه کوتاه مدت، یا ایجادفرهنگی جدید از "من"-همانطور که مارشال برمن (1982:22) در مورد این فرهنگ میگوید "شخص این جرات را میابد که خودش را از دیگران متمایز کند". آیا با این کار داریم چیزهای بیشتری را با کلمات کمتری بیان میکنیم، یا فقط داریم چیزهای کمتری بیان می کنیم؟ این پرسشها بحث برانگیزند. با این حال، تغییراتی را که اخیرا در نحوه تعامل ما به وجود امده است، و از همه مهم تری، تغییری که در شنوندگان ما ایجاد شده است، را نشان میدهند. در موردشنوندگان، ایجازهایی که در رسانه ها و شبکه های اجتماعی ایجاد شده است، منجر به شکل گیری ترکیب­بندی­های جدیدی از شنوندگان شده است. به طور خاص، هر شخصی که از این شبکه­ ها استفاده میکند دارای لیستی از "دوستان" یا "هواداران" هستند که میتوان مطالب بروز شده آنها را ببینند، اما این شنوندگان به طور پیوسته و لحظه به لحظه تغییر می­یابند...