The immune system needs to be able to identify and ultimately destroy foreign invaders. To do so, it utilizes two major types of immune cells, T cells and B cells (or, collectively, lymphocytes). Lymphocytes display a large variety of cell surface receptors that can recognize and respond to an unlimited number of pathogens, a feature that is the hallmark of the “adaptive” immune system. To react to such a variety of invaders, the immune system needs to generate vast numbers of receptors. If the number of different types of receptors present on lymphocytes were encoded by individual genes, the entire human genome would have to be devoted to lymphocyte receptors. To establish the necessary level of diversity, B- and T-cell receptor (BCR and TCR, respectively) genes are created by recombining preexisting gene segments. Thus, different combinations of a finite set of gene segments give rise to receptors that can recognize unlimited numbers of foreign invaders. This is accomplished by a supremely well-coordinated set of reactions, starting with cleaving DNA within specific, well-conserved recombination signal sequences (RSSs). This highly regulated step is carried out by the lymphocyte-specific recombination activating genes (RAG1 and RAG2). The segments are then reassembled using a common cellular repair mechanism

دستگاه ایمنی باید بتواند عوامل مهاجم خارجی را شناسایی کند و در نهایت آن ها را از بین ببرد. برای این که این اتفاق رخ دهد،  دستگاه ایمنی از دو نوع سلول ایمنی اصلی استفاده می کند، شامل سلول های لنفوسیت T و سلول های لنفوسیت B. لنفوسیت ها انواع گوناگون و زیادی از گیرنده های سلولی سطحی را نشان می دهند که می تواند شناسایی شود و به تعداد نامحدودی از پاتوژن ها پاسخ می دهد. در واقع این ویژگی، مشخصه ی دستگاه ایمنی دارای انطباق می باشد. برای آن که دستگاه ایمنی  بر علیه برخی از عوامل بیگانه و مهاجم واکنش نشان دهد، نیاز است که  تعداد زیادی گیرنده بسازد. اگر انواع مختلف گیرنده ها بر روی لنفوسیت ها، توسط ژن های منفردی کد شده باشد، کل ژنوم انسانی می بایست گیرنده های لنفوسیتی اختصاصی را کد کند. برای آن که ضرورت  وجود انواع گوناگون گیرنده های لنفوسیت های T و B را تعیین کنیم (به ترتیب BCR و TCR)، ژن ها با نوترکیبی از قبل قطعات ژنی ایجاد می شوند. بنابر این، ترکیب های متفاوتی از توالی های محدود در قطعات ژنی را برای گیرنده ها داریم که می تواند تعداد نامحدودی از عوامل مهاجم خارجی را شناسایی کنند. این حالت با مجموعه واکنش های هماهنگی همراه می باشد، که با شکست DNA در سکانس های سیگنالی نوترکیب خاص و حفاظت شده (RSSs) شروع می شود.  این مرحله که در حد بالایی تنظیم شده است، توسط ژن های نوترکیب فعال ویژه ی لنفوسیت ها انجام می شود  (RAG1 , RAG2). در ادامه، این قطعات با استفاده از مکانیسم ترمیم سلولی که شایع و متداول است، به هم وصل می شوند.

1-مقدمه

ایجاد پاسخ ایمنی در برابر عوامل مهاجم خارجی و پروتئین های آن ها ( آنتی ژن ها)، مربوط به میزبان نمی باشد، بلکه سیستم ایمنی می بایست قادر باشد که تعداد بی شماری از آنتی ژن ها را شناسایی کند. به دلایل واضحی، تعداد نا محدودی از گیرنده های آنتی ژنی منحصر به فرد را نمی توان از نظر ژنتیکی کد گذاری کرد. در عوض، لزوم تنوع در گیرنده ها با ایجاد واریاسیون هایی در نواحی شناسایی مجدد آنتی ژنی گیرنده ها در هر دو نوع سلول B و T  وجود دارد. این نواحی با استفاده از جفت شدن دو جزء پروتئینی متفاوت ایجاد می شوند، که زنجیره های پلی پپتیدی نامیده می شوند...