Due to the adoption of short-term planning cycles and the requirement for lowest initial construction costs, the conventional method for utility installation and maintenance in the UK is via open-cut. When taking a long-term sustainability perspective there is a growing body of evidence which indicates that this method is socially disruptive, environmentally damaging and significantly more expensive, i.e. unsustainable. One long-term solution to this problem could be the adoption of Multi-Utility Tunnels (MUTs); a tunnel that co-locates more than one utility underground facilitating their subsequent repair and renewal while eliminating the need for continuous surface excavation. Unfortunately considerably higher short-term direct costs remain a significant barrier to adoption of MUTs. However, there is a lack of research to show where the economic tipping point between the two methods occurs and how it might be influenced by utility type, pipe number (i.e. density), pipe diameter, number of excavation and reinstatement (E&R) procedures avoided, location (i.e. undeveloped, suburban and urban areas), and the choice of MUT being adopted (i.e. flush-fitting, shallow and deep). This paper aims to fulfil this research need by investigating the effect of these influences on the economic viability of various types of MUTs. The results indicate that MUTs can provide a more economically sustainable method of utility placement in all three local contexts, with the tipping points occurring where street works are likely more frequent and/or where utility density is high

چکیده   

بخاطر اتخاذ چرخه های برنامه ریزی کوتاه مدت و لزوم پائین ترین هزینه های اجرائی اولیه، روش معمول برای نصب تاسیسات و تسهیلات و نگهداری در انگلستان از طریق حفاری روباز  انجام می پذیرد. هنگامی که یک دور نمای پایداری دراز مدت را در نظر می گیریم، شواهدی بسیاری وجود دارند که نشان می دهند این روش، به لحاظ اجتماعی مشکل ساز، به لحاظ زیست محیطی آسیب رسان و به شکل قابل ملاحظه پرهزینه است. یا به عبارتی ناپایدار است. یک راه حل دراز مدت برای این مشکل می تواند اتخاذ تونل های چند-تاسیساتی (MUT) باشد، تونلی که بیش از یک تاسیسات را در کنار هم قرار داده و در نتیجه باعث آسان نمودن تعمیرات بعدی و نوسازی شده و از سویی نیاز به حفاری های سطحی متعدد را مرتفع می سازد.متاسفانه، وجود هزینه های مستقیم کوتاه مدت قابل ملاحظه، مانعی جدی در برابر اتخاذ MUT ها می باشد. بهرحال، تحقیقاتی وجود ندارند که نشان دهد که نقطه سر به سر اقتصادی بین دو روش، چه هنگام اتفاق می افتد و چگونه آن می تواند متاثر از مواردی نظیر نوع تاسیسات، تعداد لوله (یعنی تراکم) قطر لوله، تعداد روندهای حفاری و تثبیت که می توان آنها را کاهش داد، مکان (یعنی ناحیه توسعه نیافته، برون شهری و شهری) و انتخاب نوع MUT که اتخاذ خواهد شد (یعنی Flush–hittiry، کم عمق و عمیق)، باشد. این مقاله قصد دارد که این نیاز تحقیقاتی را با بررسی نتایج این تاثیرات بر امکان پذیری اقتصادی انواع مختلف MUT ها را به انجام رساند. نتایج نشان می دهند که MUT می تواند روش پایدار اقتصادی تری را برای جاگذاری تاسیسات در تمام سه بافت مکانی را فراهم کند، که در آن نقاط سر به سر جایی به وقوع بپیوندند که احتمال تکرار کارهای خیابانی بیشتر بوده و/یا جایی که تراکم تاسیسات بالا هست.

1-مقدمه

در 200 سال گذشته، حفاری روباز (یعنی تراشه) گسترده ترین راه حل برای جاگذاری تاسیسات در زیر زمین در انگلستان بوده است .(Rogers and Hunt, 2006) این راه حل ممکن بوده که در بیش از یک قرن گذشته برای نصب شبکه های آب آشامیدنی و فاضلاب به لحاظ اقتصادی مناسب بوده باشد، در آن زمان راه ههای جایگزین به جز تونل سازی تمام عیار و ورود نیروی کارگری به داخل تونل وجود نداشته و تنها با جاگذاری این شبکه لوله ها در زیر سطح زمین، تداخل های آینده را در حداقل سطح فرض می نمودند. اضافه بر این، سطح زمین در نواحی توسعه نیافته، برون شهری و شهری عمدتا" پوشش نشده بوده و نسبت به امروز کمتر متراکم بوده اند. افزون بر این نیروی کار و مصالح ساختمانی فراوانی وجود داشته، در حالی که هزینه های اجتماعی و زیست محیطی کمتر تعریف و تثبیت شده بوده اند...