A prebiotic is a non-digestible food ingredient that beneficially affects the host by selectively stimulating the growth and/or the activity of one or a limited number of bacteria in the colon. Despite the potential benefits to health and performance as noted in various terrestrial animals, the use of prebiotics in the farming of fish and shellfish has been less investigated. The studies of prebiotics in fish and shellfish have investigated the following parameters: effect on growth, feed conversion, gut microbiota, cell damage/morphology, resistance against pathogenic bacteria and innate immune parameters such as alternative complement activity (ACH50), lysozyme activity, natural haemagglutination activity, respiratory burst, superoxide dismutase activity and phagocytic activity. This review discusses the results from these studies and the methods used. If the use of prebiotics leads to health responses becoming more clearly manifested in fish and shellfish, then prebiotics might have the potential to increase the efficiency and sustainability of aquaculture production. However, large gaps of knowledge exist. To fully conclude on the effects of adding prebiotics in fish diets, more research efforts are needed to provide the aquaculture industry, the scientific community, the regulatory bodies and the general public with the necessary information and tools

 یک پریوتیک یک ماده غذایی غیر قابل هضم است که از طریق تحریک انتخابی رشد و یا فعالیت یک یا چند باکتری در کولون، بر روی میزبان اثر مثبت می گذارد. با وجود مزایای بالقوه ای که برای پربیوتیک­ها در سلامتی و عملکرد جانوران خشکی­زی مشخص شده است، استفاده از آنها در تولید ماهیان و نرم تنان چندان مطالعه نشده است. مطالعات مربوط به کاربرد پربیوتیک ها در پرورش ماهی و گوش ماهی به پارامترهای زیر پرداخته اند:

تأثیر بر رشد، تبدیل غذایی، فضای میکروبی روده، آسیب به سلول ها و وضعیت ظاهری سلول ها، مقاومت در برابر باکتری های بیماریزا و پارامترهای ایمنی درونی، پارامترهایی مانند فعالیت تکمیلی جایگزین (ACH50)، فعالیت لیزوزایم و فعالیت انعقاد خون طبیعی. ای مقاله مروری، نتایج این مطالعات و روش­های به کار رفته در آنها را بررسی می­کند. در صورتی که تأثیر مثبت کاربرد پربیوتیک­ها پاسخ های سلامتی بیشتر مشخص شود، ممکن است این ترکیبات دارای پتانسیل افزایش کارآیی و پایداری تولیدات آبزی پروری داشته باشند. با این حال، نکات مبهم زیادی وجود دارد. برای نتیجه گیری کامل درباره اثرات افزودن پربیوتیک­ها به رژیم غذایی ماهیان، پژوهش های بیشتری باید انجام شود تا اطلاعات و ابزار لازم برای صنعت آبزی پروری، جوامع علمی سازمان های مدیریتی و عموم مردم تأمین شود.

واژگان کلیدی: آبزی پروری، ماهی، ایمونولوژی، محیط میکروبی، نرم تنان، پربیوتیک

پروبیوتیک ها به عنوان اجزایی غیر قابل هضم تعریف می شوند که توسط باکتری های خاص و مفید برای سلامتی، مانند Lactobacillus و Bifidobacterium متابولیزه می شوند. این باکتری ها به دلیل کاهش حضور عوامل بیماریزای روده و یا تغییر در تولید متابولیت­های باکتریایی مربوط به سلامتی، برای سلامتی و رشد میزبان مفید هستند  (Roberfroid   1993;   Gibson   &   Roberfroid   1995;

Gibson 1998; Manning & Gibson 2004). یک نمونه از مورد اخیر عبارت است از اسیدهای چربی کوتاه زنجیر (SCFA)، که عموماً عقیده بر این است که برای سلامتی کولونیک اثر مثبت دارند. پروبیوتیک­ها کربوهیدرات­هایی هستند که می­توان آنها را بر اساس اندازه مولکولی یا درجه پلیمریزاسیون (تعداد واحدهای مونو ساکاریدی) دسته بندی نمود. بر طبق نامگذاری اتحادیه بین­المللی شیمی محض و کاربردی، اولیگو ساکاریدها، ساکاریدهایی هستند که حاوی 3 تا 10 بخش مساوی هستند..