The method of densifying in-situ sandy soils using deep vibration (vibro) was first developed in Germany over 60 years ago. Since then the technique has been extended to improve a wide range of soil types for structures of up to 30 storeys in height. A major development in the vibro market worldwide over the last 25 years has been the treatment of soils to resist the effects of liquefaction during seismic events. It is well known that the presence of silt and clay fines inhibits the physical in-situ densification of sandy soils. Experience has shown that a maximum fines content of about 15% would normally permit the performance of vibro compaction methods without the addition of stone aggregate. However, the development of new vibrators and modified construction techniques has enabled sands with significantly higher fines content to be treated. The paper describes how densification of granular soils has progressed with the development of new equipment, the greater appreciation in the manner in which soils respond to both vibration and displacement, and the importance of workmanship during treatment. A number of case histories including in-situ test results, long-term monitoring of ageing effects and references to treated sites already subjected to earthquakes are presented

روش متراکم سازی خاک های ماسه ای در محل طبیعی با استفاده از ارتعاش عمیق (ویبرو) نخست در آلمان در بیش از 60 سال پیش مطرح شد. از آن پس این تکنیک پیشرفت کرده است تا دامنه بزرگی از انواع خاک ها را برای سازه های تا حداکثر ارتفاع 30 طبقه بهبود بخشد. یک پیشرفت مهم در بازار ویبرو در سراسر جهان در طی 25 سال گذشته ، عمل آوری خاکها به منظور مقاومت در برابر اثرات گدازش در طی پیشامدهای زلزله است. مشخص است که حضور لای (سیلیت) و دانه های خاک رس مانع از تراکم فیزیکی و در محل طبیعی خاک های ماسه ای می شود. تجربه نشان داده است که بیشترین میزان خاک دانه (حدود 15%) عملکرد معمولی روش های متراکم سازی ارتعاشی را بدون افزودن توده های سنگ فراهم می کند. با این همه توسعه ارتعاش کننده های جدید و اصلاح تکنیک های ساخت و ساز، پردازش ماسه هایی را با میزان خاک دانه های بسیار بیشتر ممکن ساخته است. این مقاله به توضیح این امر می پردازد که چطور متراکم سازی خاک های دانه ای با توسعه تجهیزات جدید، پیشرفت کرده است، بخصوص از نظر نوع روشی که در آن خاک ها به ارتعاش و جابجایی پاسخ می دهند و نیز اهمیت مهارت در طی پردازش. تعداد سوابق موردی شامل نتایج تست در محل طبیعی، دیده بانی طولانی مدت اثرات فرسایشی و رجوع به مکان های عمل آوری و پردازش که تاکنون دستخوش زلزله شده اند، ارائه می شوند.

تکنیک متراکم سازی ارتعاشی توسط یوهان کلر گمب با ماسه های شل زیر اولین سازه (ساختمانی در برلین) متراکم شده در محل طبیعی در 1937 ارائه شد. این پیشنهاد در آلمان و ایالات متحده در دهه 1940 توسعه یافت. این سیستم در دهه 1950 وارد بریتانیا و فرانسه شد. اکنون این تکنیک در اقتصادهای توسعه یافته و در حال توسعه سراسر جهان انجام می گیرد.اصل فرآیند بر اساس آرایش مجدد ذرات خاک غیرچسبنده به صورت چگال تر و متراکم تر از طریق ارتعاش تقریبا افقی است که با ویبراتورهای عمقی هیدرولیکی یا الکتریکی خاصی تولید می شود. درنتیجه کاهش تراکم پذیری و نسبت خلا برآیند و نیز افزایش زاویه مقاومت برشی امکان استفاده از بارگیری های بیشتری را با فرونشانی کمتر و مقاومت لرزه ای بیشتر فراهم می کند. متراکم سازی در محل طبیعی حاصل ار ارتعاش افقی همواره کارامد گزارش شده است و در دامنه وسیعی از خاکها، چگالی نسبی بالاتری را نسبت به متراکم سازی با استفاده از ارتعاش عمودی به دست می دهد. تجهیزات مشابهی را می توان برای ساخت ستون های سنگی ارتعاشی به کار برد. این ها را می توان برای بهبود متراکم سازی در خاک های دانه ای ریزتر یا تقویت خاک های رس نیز به کار برد...