Life on earth has adapted to the day-night cycle by evolution of internal, so-called circadian clocks that adjust behavior and physiology to the recurring changes in environmental conditions. In mammals, a master pacemaker located in the suprachiasmatic nucleus (SCN) of the hypothalamus receives environmental light information and synchronizes peripheral tissues and central non-SCN clocks to geophysical time. Regulatory systems such as the hypothalamus-pituitary-adrenal (HPA) axis and the autonomic nervous system (ANS), both being important for the regulation of stress responses, receive strong circadian input. In this review, we summarize the interaction of circadian and stress systems and the resulting physiological and pathophysiological consequences. Finally, we critically discuss the relevance of rodent stress studies for humans, addressing complications of translational approaches and offering strategies to optimize animal studies from a chronobiological perspective

چکیده

طی تکامل درونی، زندگی بر روی زمین با چرخه‌ی شب و روز هماهنگ شده‌است و به آن ساعت‌های شبانه‌روزی گفته می‌شود که رفتار و فیزیولوژی موجودات را با تغییرات تکراری موجود در وضعیت‌های محیط‌زیستی تنظیم می‌نماید. در پستانداران، دستگاه‌ اصلی تنظیم‌کننده که‌ در هسته‌ی سوپراکیاسماتیک (SCN) هیپوتالاموس واقع شده‌است، اطلاعات نوری را از محیط دریافت می کند و بافت‌های پری فرالی و ساعت‌های غیر SCN مرکزی را با زمان ژئوفیزیک همگام می‌نماید. سیستم‌های تنظیمی مانند محور HPA و سیستم عصبی خودکار (ANS)، که هر دو برای تنظیم پاسخ به تنش حائز اهمیت هستند، درون‌دادهای قوی شبانه‌روزی را دریافت می‌کنند. در مقاله‌ی مروری حاضر، رابطه‌ی متقابل سیستم‌های تنش و شبانه‌روزی و نیز نتایج فیزیولوژیکی و پاتوفیزیولوژیکی آن‌ها را بصورت خلاصه‌وار ارائه می‌دهیم. در انتها هم ضمن توجه به پیچیدگی‌های موجود در رویکردهای ترجمه‌ای و ارائه‌ی استراتژی‌های مطرح در بهینه‌سازی مطالعات جانوری (مطالعاتی با چشم‌انداز کرونوبیولوژی منظور است)، ربط مطالعات تنش در جوندگان را با انسان مورد بحث قرار خواهیم‌داد...