خودخواری، عامل اصلی حفظ هومئوستاز موجودات زنده در شرایط فیزیولوژیکی و آسیب­ شناختی است. بر این اساس، تغییرات صورت گرفته در خودخواری منجر به شرایط متعارضی مانند بی­ نظمی­های قلبی، تخریب سیستم عصبی و سرطان می­شوند. در تمامی دهه گذشته، خودخواری برای توسعه درمان­ های جدید بسیار مورد توجه بوده است. بااین­ وجود، این تلاش ­ها هنوز به مداخلات بالینی معتبری منجر نشده است. در این مقاله مروری، ما پتانسیل درمانی تنظیم­ کننده ­های خودخواری را مورد بحث قرار می­ دهیم، درباره موانعی که توسعه آنها را محدود می­کند صحبت می ­کنیم و استراتژی­ هایی را پیشنهاد می ­دهیم که به کمک آنها بتوان پتانسیل درمانی کامل تنظیمات خودخواری را در وضعیت بالینی به کار گرفت.

1-مقدمه

خودخواری یک مکانیسم بسیار پایسته است که در آن، سلول­ های یوکاریوتی مواد سیتوپلاسمی قابل پخش یا مواد دارای خطر بالقوه را به لیزوزوم­ ها می ­فرستند تا در آنجا تخریب شوند [1]. تا کنون سه روش اصلی انتقال بسترهای خودخوار به لیزوزوم­ها مشخصه­ یابی شده است: میکرواتوفاژی، خودخواری به واسطه شاپرون (CMA)، ماکرواتوفاژی.

میکرواتوفاژی، بر اساس جذب مستقیم ماده سیتوپلاسمی از طریق فرورفتگی غشای لیزوزوم عمل می­کند [2]. CMA شامل جابه­جایی وابسته به پروتئین غشای وابسته به لیزوزوم 2 (LAMP2) در بسترهای خودخواری است که از طریق غشای لیزوزومی به شاپرون­های سیتوزولی خانواده پروتئین شوک گرمایی متصل شده­ اند [3]. ماکرواتوفاژی، شامل وزیکول­های دارای غشای دوگانه تخصصی است که به اتوفاگوزوم معروف هستند و به تدریج محموله فاژی را مصادره کرده و (پس از بسته شدن)، محموله را از طریق ترکیب غشا، به لیزوزوم­ها می ­فرستند [1]. اندامکی که بر اساس ترکیب یک اتوفاگوزوم و یک لیزوزوم شکل می­ گیرد، معمولاً اتولیزوزوم نامیده می­ شود [1]. ماکرواتوفاژی، با اختلاف زیاد بهترین شکل مشخصه ­یابی شده خودخواری است. به این دلیل در سراسر این مقاله، کلمه خودخواری به جای ماکرواتوفاژی به کار گرفته می­ شود مگر اینکه حالت دیگری دقیقاً مشخص شود...

میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.