یک شبکه‌ی حسگر بی‌سیم، متشکل از گره‌های حسگر مختلفی بوده که اقدام به حس محیط پیرامون خود نموده و سپس اقدام به ارسال داده‌های حس شده به گره ی سینک (گره ی مرکزی) می‌کند. مسیریابی گره‌های حسگر شبکه‌ی حسگر بی‌سیم ایستا که در نزدیک گره ی مرکزی قرار دارند، به دلیل بروز مسئله‌ی تقسیم‌بندی شبکه ( مسئله‌ی هات اسپات) باعث مصرف تمام انرژی گره‌ها می‌شود. به منظور اجتناب از بروز مسئله‌ی هات اسپات، می‌توان از یک روش مسیریابی در شبکه‌ی حسگر بی‌سیم که از یک گره ی مرکزی سیار (گره ی سینک) استفاده می‌کند بهره جست؛ چرا که قابلیت پویایی این گره ی مرکزی باعث شده تا بتوان اطلاعات را با استفاده از یک محاوره‌ی تک هاپه ( محاوره‌های که تنها یک هاپ را برای انتقال داده‌ها  دخیل می‌کند) از گره‌های حسگر جمع‌آوری نمود و این امر باعث کاهش مسئله‌ی هات اسپات و افزایش طول عمر شبکه و کاهش مصرف انرژی می‌گردد. در این مقاله، انواع مختلفی از شبکه‌های حسگر بی‌سیم به همراه پروتکل‌های مسیریابی مختلف در شبکه‌های حسگر بی‌سیم (پروتکل‌هایی که از گره ی مرکزی سیار استفاده می‌کنند) ارائه گردیده است. در انتهای مقاله نیز مقایسه‌ی جامعی بر روی پروتکل‌های مسیریابی صورت خواهد گرفت.

 -1مقدمه

شبکه‌های حسگر بی‌سیم WSN از کاربردهای فراوانی در حوزه‌هایی همچون نظامی، پزشکی، خانه، تجاری، علمی، صنعتی و مشتری برخوردار می‌باشند. یک گره ی حسگر در شبکه‌ی حسگر بی‌سیم، یک نهادی با اندازه‌ی کوچک، مصرف انرژی پایین بوده و بسته به کاربرد، ده‌ها تا صدها گره ی حسگر بر روی یک ناحیه‌ی مد نظر مستقر و بکار گرفته می‌شوند. با توجه به اینکه تفاوت‌های زیادی بین شبکه‌های معمول و شبکه‌های حسگر بی‌سیم وجود دارد، از این رو پروتکل‌های مسیریابی موجود در شبکه‌های معمول را نمی‌توان برای شبکه‌های حسگر بی‌سیم مناسب دانست [1]...