چکیده

پیش ­زمینه و اهداف : در این مطالعه بررسی می­ شود که آیا القای رکاب­ زنی به کمک تحریک الکتریکی عملکردی (FES) می­ تواند برای بهبود بازیابی قشر حرکتی مغز و توانایی راه رفتن بیماران همی ­پارزی، عملکرد موثرتری نسبت به رکاب­ زنی منفعل (توان بخشی) با تحریک دارونمایی داشته باشد یا خیر. روش­ ها : در یک کارآزمایی کنترل شده، تصادفی و دوسوکور، ۳۵ بیمار شرکت داشته و به صورت تصادفی توسط روش رکاب ­زنی القا شده-FES یا توسط روش رکاب­ زنی دارونمایی-FES تحت توان بخشی قرار گرفتند. فرآیند درمان طی ۲۰ جلسه ۲۵ دقیقه­ ای در طول ۴ هفته به طول انجامید. معیارهای خروجی اولیه این کارآزمایی شامل خرده مقیاس ­های شاخص حرکتی و سرعت راه رفتن در طول یک آزمون پیاده ­روی ۵۰ متری می ­باشد. خروجی ­های ثانویه این کارآزمایی شامل تست کنترل تن (وزن بدن)، تست کنترل حرکت عمودی، میانگین کار انجام شده توسط پای پارتیک، و انجام کار مکانیکی نامتوازن بین پاهای پاراتیک و غیرپاراتیک در زمان پدال زدن می­ باشد. شرکت ­کنندگان قبل و بعد از فرآیند آموزش، طی ملاقات­ های متوالی ۳ تا ۵ ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج : در ابتدا تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. با اندازه ­گیری­ های مکرر ANOVA (P < 0.05)، پس از آموزش و ارزیابی­ های متوالی در بیمارانی که با تحریک الکتریکی عملکردی (FES) درمان شده بودند، افزایش معنی­ داری در شاخص حرکتی، تست کنترل تن، تست کنترل حرکت عموی، سرعت راه­ افتن و میانگین کار انجام شده توسط پای پاراتیک مشاهده شد. پس از آموزش گروه رکاب­زنی منفعل، هیچ ­گونه بهبود معنی­ داری در معیارهای خروجی مد نظر مشاهده نشد. در هر دو گروه هیچ گونه اختلاف معنی ­داری بین ارزیابی­ های پس از آموزش و ملاقات­ های متوالی مشاهده نشد. تاثیر اصلی مشاهده شده بر روی بیمارانی که با تحریک الکتریکی عملکردی (FES) درمان شده­ بودند توسط معیارهای ANCOVA برای شاخص حرکتی (P < 0.001)، تست کنترل تن (P = 0.001)، تست کنترل حرکت عمودی (P = 0.005) و پدال زدن نامتوازن (P=0.038) مورد تایید قرار گرفت. نتیجه­ گیری : در این مطالعه نشان داده شده است که  آموزش ۲۰ جلسه­ ای رکاب­ زنی FES، به طور قابل توجهی عملکرد حرکتی اندام تحتانی را بهبود داده و به بازیابی تحرک زمینی در بیماران همی­ پارتیک سرعت می­ بخشد. این بهبودها در جلسات متوالی حفظ شدند.

1-مقدمه

همی­ پارزی در واقع به معنی از دست دادن عملکرد حرکتی در یک سمت از بدن و بوده و معمولا ناشی از خونریزی یا سکته های مغزی ایسکمیک می­باشد. ۸۸٪ افرادی که سکته مغزی داشته ­اند دچار همی­ پارزی می­ شوند و این مشکل اولین عامل فلج­ های جدی و طولانی­ مدت می ­باشد. آسیب تروماتیک مغز نیز عامل دیگر همی­ پارزی است. پیش ­بینی کلی همی ­پارزی که علت آن می ­توان موارد دیگری نیز باشد بسیار دشوار است....

 میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید