الگوهای انقراض زیستی
مقدمه:
وقتی که من صحبتی در مورد انقراض انجام می‌دهم، معمولا دو سوال به ذهنم می‌رسد:
آیا انقراض پدیده‌ای زیستی نیست؟
چه چیزی بوجود آورنده‌ی این اندیشه که ما آنقدر قوی نیستیم تا بتوانیم مانع از انقراض گونه‌ها بشویم؟
من کمی بعد، به سراغ سوال اول خواهم رفت، اما اکنون اجازه بدهید، راجع به دومی بیاندیشیم. داده‌های ارائه شده در اولین مجموعه از یادداشتهای حاضر در این دوره، به صورت کاملا متقاعد کننده‌ای نشان می‌دهد که مخلوقات انسانی فشار بسیار بزرگی بر روی زمین دارند، و ساکنین آن فشاری آنقدر بزرگ دارند که ما قادر نیستیم، از داشتن یک فشار در الگوهای نسبت های گونه‌های در حال انقراض، جلوگیری نماییم. بنابراین ما ممکن است، به اندازه‌ی کافی برای مدیریت مناسب قوی باشیم یا باشیم، اما این موردی است که باید از آن مطمئن شویم. ما یک فشار خواهیم داشت. ما نمی‌توانیم انتخاب کنیم که فشاری نداشته باشیم. ما فقط می‌توانیم نوع فشاری را که خواهیم داشت، انتخاب نماییم. این نظر نکته‌ای را تقویت می‌کند که شما از من خواهید شنید، و مرا دوباره و دوباره برای این نیمسال مصمم کرد: زیست‌شناسان حفاظت منابع طبیعی باید در مقابله با داده‌های ناقص تصمیمی اتخاذ نمایند. در هر صورت ما هیچ انتخابی در مورد اتخاذ یک تصمیم ، و در مورد اینکه ما چگونه آن را اتخاذ خواهیم نمود، نداریم. ما فقط می‌توانیم تصمیماتی را برای مدیریت در حالتی انتخاب کرده، بگیریم که امیدوار هستیم نتیجه‌ای را که مورد نظر ماست خواهد داد. در بعضی از موارد که ممکن است، "اجازه دادن به محیط برای اینکه دوره‌ی خودش را انتخاب نماید" را داشته باشیم. در موارد دیگر، با مدیریت سیستم‌های کامپیوتری موارد فعالتری را شامل خواهد شد.