عنوان ترجمه شده مقاله: آویز: تنها رویان را معلق نمی نماید

The suspensor is a terminally differentiated embryonic region that connects the embryo to surrounding tissues during early seed development. Most seed-bearing plant embryos contain suspensor regions, which occur in a wide variety of sizes and shapes, and suspensor-like structures are present in the embryos of some lower land plants. Recent technological advances, including novel genomics approaches, have provided insights into the function of the suspensor and the DNA sequences that control suspensor-specific gene expression. The molecular mechanisms controlling embryo basal-cell lineage specification and suspensor differentiation events are also beginning to be illuminated. Here, we summarize the role of the suspensor in plant embryogenesis and discuss future directions of suspensor biology, including the dissection of suspensor gene regulatory networks

آویز یک ناحیه ی رویانی تمایزیافته ی انتهایی است که رویان را طی مراحل ابتدایی تکوین دانه به بافت های اطراف متصل می کند. رویان های بیشتر گیاهان دانه دار دارای نواحی آویزی هستند، که گوناگونی اندازه و شکل وسیعی دارد و ساختارهای آویز مانند در رویان های برخی گیاهان ابتدایی خشکی زی وجود دارد. پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر، شامل دستاوردهای ژنومی جدید، دیدگاه هایی را در مورد عملکرد آویز و توالی های DNA فراهم کرده است که بیان ژن ویژه ی آویز را کنترل می کنند. مکانیسم های مولکولی کنترل کننده ی تخصص یافتگی دودمان سلول پایه ای رویان و وقایع تمایز نیز آغاز شده است. در این پژوهش نقش آویز را در رویان زایی گیاهان خلاصه کرده و جهت گیری های آینده ی زیست شناسی آویز شرح داده شده، که شامل بررسی شبکه های تنظیم ژنی آویز می شوند.

آویزها باستانی هستند و از نظر ریخت شناسی از ساختارهای رویانی دارای گوناگونی هستند. آویز (شکلa1) ابتدا حدود 170 سال پیش کشف شد، اما بطور اساسی تصور بر این بود که قسمتی از لوله ی گرده است. بررسی های بیشتر تکوین رویان در چند گونه ی گیاهی نشان داد که آویز یک ناحیه ی رویانی ویژه است، رویان را به پوشش دانه متصل می کند و از نظر ریخت شناسی در کل سلسله ی گیاهان در مقابل رویان، گوناگون است. بری مثال، آویز لوبیای سرخ رونده (Phaseolus coccineus)، که یک سیستم مدل کلاسیک برای بررسی فعالیت آویز است، دست کم 200 سلول دارد و در مقایسه با آویز بسیار کوچک تر آرابیدوپسیس (Arabidopsis taliana) که دارای یک ردیف ساده از هفت سلول غول پیکر است (شکل 1). به هرحال هردو دارای یک سری یکنواخت از سلول با یک سلول پایه ای بزرگ در انتهای سفتی خود هستند (شکل 1). از طرف دیگر، آویز ارکیده دارای تنها یک یا چند سلول بزرگ بسیار واکوئول دار می باشد (شکل b1).

گذشته از شکل یا اندازه، آویز از سلول پایه ای پیش رویان دو سلولی مشتق می شود و پیش از آغاز بلوغ مناسب رویان و آغاز کمون (خفتگی دانه) کاملا تمایز یافته است (برای مثال تکوین آویز لوبیای قرمز رونده، شکل a1). طی بلوغ دانه، آویز تحت برنامه ی مرگ سلولی قرار می گیرد و به دنبال جوانه زنی دانه، در تکوین نسل بعدی گیاه شرکت نمی کند (کادر 1). مکانیسم های مسوول انتقال آویز از یک برنامه ی تمایزی به یک برنامه ی مرگ سلولی مشخص نیستند. زیرا آویز در نهایت یک بخش تمایز یافته و بسیار تخصصی شده از رویان است که هیچ نقشی در تکوین گیاه بعدی ندارد، بنابراین نمی تواند به طور مستقل از رویان از نظر شکل و عملکرد در کل سلسله ی گیاهان مورد بررسی قرار گیرد...