Vitiligo is a common inflammatory disorder with worldwide prevalence of 0.4-2 % of the population, with half of cases beginning in childhood. The management of childhood vitiligo should be tailored to avoid negative effects on the overall growth and psychological development of the patient. Therapy of vitiligo in childhood is chosen based on the location of the lesions, lesion age, and extent of lesions in the context of the child's age and the developmental status of the child. There are four age categories in childhood vitiligo: [1] infantile and toddler (rare) (ages 0-3 years), [2] ages 4-8 years, [3] ages 9-12 years, and [4] 13+ years of age, based on developmental stage, psychological maturation, and ability to comply or participate in therapy. These categories are also differentiated psychologically by susceptibility to bullying, self-image development, and personal concern with lesion appearance, which increases with time. Intervention is advisable in cases with facial and leg involvement due to prominence of lesions and cosmetic defect. Medical interventions are largely the usage of topical therapies including corticosteroids and calcineurin inhibitors, some vitamin therapy (oral and topical vitamin D), and judicious introduction of phototherapy sources based on age and severity. Screening and appropriate subspecialist referral for co-morbidities (e.g., thyroid disease, celiac disease, psychological distress, and vitamin D deficiency) may enhance overall health. Cosmesis and camouflage are generally safe in childhood and have been noted to improve overall quality of life in this grouping. Genetic transmission of vitiligo is minimal at 5-6 % in first-degree relatives. This article reviews the therapeutics of pediatric vitiligo from the perspective of developmental stages and response to therapy

چکیده

ویتیلیگو یک اختلال التهابی معمول با شیوع جهانی 2-0.4 درصد جمعیت است، که نیمی از موارد در کودکی آغاز می شوند. مدیریت ویتیلیگو در کودکی باید برای جلوگیری از اثرات منفی روی رشد عمومی و تکوین فیزیولوژیکی بیمار باشد. درمان ویتیلیگو در کودکی براساس محل ضایعات، سن ضایعه و گسترش ضایعات در سنی که کودک در آن قرار دارد و موقعیت تکوینی کودک می باشد. براساس مرحله تکوینی، بلوغ روانی و توانایی موافقت و مشارکت در درمان، چهار گروه سنی در ویتیلیگو کودکان وجود دارد: (1) نوزادی و کودک نوپا (به ندرت) (سن 0-3 سال)، (2) سن های 4-8 سال، (3) سن های 9-12 سال و (4) بیشتر از 13 سال. این گروه ها از نظر روانشناسی نیز توسط استعداد ابتلا به قلدری، پیشرفت خود شناسی و نگرانی های شخصی در مورد ظهور ضایعات که با گذشت زمان بیشتر می شوند، متمایز می گردند. مداخله در موارد درگیرشدن صورت و پا به دلیل برجستگی ضایعات و نقص زیبایی، توصیه می شود. مداخله های پزشکی به میزان زیادی استفاده از درمان های موضعی از جمله مهارکننده های کورتیکواستروییدها و کلسی نورین، برخی درمان های ویتامینی (ویتامین D خوراکی و موضعی) و معرفی منصفانه منابع فتوتراپی براساس سن و شدت ضایعه، می باشند. غربالگری و ارجاع به فوق تخصص مناسب برای عوارض جانبی (مثلا بیماری تیرویید، بیماری سلیاک، پریشانی روانی و کمبود ویتامین D) ممکن است سلامت کلی را افزایش دهد. آرایش و استتار عموما در کودکی امن هستند و برای بهبود کیفیت کلی زندگی در این گروه مورد توجه قرار می گیرند. انتقال ژنتیکی ویتیلیگو اندک و حدود 5-6 درصد در بستگان درجه اول است. این مقاله درمان های ویتیلیگو کودکان را از منظر مراحل تکوینی و پاسخ به درمان بررسی می کند.

1-مقدمه  

شیوع ویتیلیگو در سراسر جهان 2-0.4 درصد است (1)، که نیمی از موارد ویتیلیگو در کودکی آغاز می شوند (2)؛ بنابراین، پزشکان باید از بحث های گوناگون موجود در مراقبت از بیماران ویتیلیگو آگاه باشند. ویتیلیگو در کودکان با آتوپی، خال هاله ای و سابقه خانوادگی خودایمنی ارتباط دارد، در حالی که آغاز پس از شروع بلوغ با بیماری تیرویید و بیماری بزرگتر acrofacial همراه است (3). دیگر بحث ها شامل ایمنی و اثربخشی گزینه های درمانی موجود برای کودکان کم سن می باشند. برخی درمان ها محدودیت های ذاتی در استفاده برای کودکان دارند. برای مثال، فتوتراپی که به طور مکرر برای آن به مطب ها مراجعه می شود، ممکن است با فعالیت های مدرسه تداخل داشته باشد، پوشش بیمه ضعیفی دارد و با ناتوانی کودک در ثابت ماندن یا محدود شدن در فضاهای کوچک، محدود گردد...