Background: Non-steroidal anti-inflammatory drugs and colchicine used to treat gout arthritis have gastrointestinal, renal, and cardiovascular adverse effects. Systemic corticosteroids might be a beneficial alternative. We investigated equivalence of naproxen and prednisolone in primary care

Methods: We did a randomised clinical trial to test equivalence of prednisolone and naproxen for the treatment of monoarticular gout. Primary-care patients with gout confirmed by presence of monosodium urate crystals were eligible. 120 patients were randomly assigned with computer-generated randomisation to receive either prednisolone (35 mg once a day; n=60) or naproxen (500 mg twice a day; n=60), for 5 days. Treatment was masked for both patients and physicians. The primary outcome was pain measured on a 100 mm visual analogue scale and the a priori margin for equivalence set at 10%. Analyses were done per protocol and by intention to treat. This study is registered as an International Standard Randomised Controlled Trial, number ISRCTN14648181

Findings: Data were incomplete for one patient in each treatment group, so per-protocol analyses included 59 patients in each group. After 90 h the reduction in the pain score was 44·7 mm and 46·0 mm for prednisolone and naproxen, respectively (difference 1·3 mm; 95% CI −9·8 to 7·1), suggesting equivalence. The difference in the size of change in pain was 1·57 mm (95% CI −8·65 to 11·78). Adverse effects were similar between groups, minor, and resolved by 3 week follow-up

Interpretation: Oral prednisolone and naproxen are equally effective in the initial treatment of gout arthritis over 4 days

چکیده

پیش زمینه: داروهای ضد-التهابی غیر استروئیدی و کلشی‌سین، برای درمان آرتریت نقرس دارای اثرات مخرب گوارشی، کلیوی و قلبی عروقی هستند. کورتیکواستروئید سیستمیک ممکن است جایگزین سودمندی باشد. ما به بررسی معادل ناپروکسن و پردنیزولون در مراقبت های اولیه پرداختیم.

روش ها: ما یک کارآزمایی بالینی تصادفی را برای تست معادل پردنیزولون و ناپروکسن برای درمان نقرص تک مفصلی انجام دادیم. بیماران مراقبت های اولیه مبتلا به نقرص تایید شده توسط حضور بلورهای مونوسدیم اورات واجد شرایط بودند. 120 بیمار به طور تصادفی با تصادفی سازی تولید شده توسط کامپیوتر برای دریافت پردنیزولون (35mg یکبار در روز؛ n=60) یا ناپروکسن (500mg دوبار در روز؛ n=60) برای 5 روز تخصیص داده شدند. درمان برای هر دوی بیماران و پزشکان با ماسک انجام شد. پیامد اولیه، درد سنجیده شده روی یک مقیاس آنالوگ بصری 100mm بود و حاشیه اولیه برای معادل برابر با 10 درصد تنظیم شد. تجزیه و تحلیل ها برای هر پروتکل و با نیت درمان انجام شدند. این مطالعه به عنوان یک کارآزمایی کنترل شده تصادفی استاندارد بین‌المللی، به شماره ISRCTN14648181 ثبت شد.

یافته ها: داده ها برای یک بیمار در هر گروه درمانی، ناکامل بودند، بنابراین، تجزیه و تحلیل های هر پروتکل شامل 59 بیمار در هر گروه بودند. پس از 90 ساعت کاهش در امتیاز درد برابر با 44.7mm و  46.0mm به ترتیب برای پردنیزولون و ناپروکسن بود (تفاوت 1.3mm؛ 95% CI؛  9.8 تا 7.1)، که نشان دهنده تعادل است. تفاوت در اندازه تغییر در درد برابر با 1.57mm بود. تاثیرات مخرب بین گروه ها مشابه و اقلیت بودند و توسط 3 هفته پیگیری حل شدند.

تفسیر: ناپروکسن و پردنیزولون خوراکی به طور مساوی در درمان اولیه آرتریت نقرسی در طول 4 روز موثر بودند.

1-مقدمه

نقرس، یک آرتریت التهابی دردناک با شروع ناگهانی و گرایش به عود کردن است. استاندارد جهانی برای تشخیص نقرس، شناسایی میکروسکوپی بلورهای مونوسدیم اورات در مایع سینوویال یا تیفوس است. درد بسیار شدید اغلب بیماران را وادار به جستجوی سریع مراقبت های پزشکی می کند. تاریخچه نقرس توسط بیماران مشهوری از جمله دسیدریوس اراسموس، امپراتوری روم مقدس، چارلز وی و ایمانوئل کانت مشخص می شود...