چکیده
سرطان کلورکتال دومین سرطان بدخیم رایج در میان مردان و زنان ایالات متحده ی امریکا است و دوره ی پنج ساله ی رهایی از بیماری، با وجود پیشرفت های اخیر در شیمی درمانی و عوامل هدفمند، ناچیز میباشد. نقطه ی اتکای درمان بیماریهای پیشرفته بوسیله ی شیمی درمانی با مواد آلوده کننده ی سلولی شامل 5-UF، irinotecan و oxaliplatin میباشد. تایید USFDA و معرفی درمانهای هدفدار شامل cetuximab و panitumumab ( آنتی بادیهای منوکلونال با هدف فاکتور رشد اپیدرمی) و bevacizumab ( آنتی بادی منوکلونال با هدف فاکتور رشد عروق اپیتلیال) ، متوسط میزان بقائ را در بیماران مبتلا به سرطان بدخیم کلورکتال در طول دورهای 24 ماهه بهبود بخشید. به طور واضح، داروهایی بهتر و کارآمدتر مورد نیاز میباشند، و داروهای اختصاصی برای اهداف خاص، آیندهی درمان سرطان را میسازد. با این وجود، پیشرفتهای سریعی در حال بدست آمدن هستند، که احتمالا آینده ی مدیریت و برنامه ریزی درمان سرطان بدخیم کورکتال را تغییر خواهد داد. به هر ترتیب، حضور نشانگرهای زیستی برای استفاده در عوامل هدفدار، در زیر مجموعه ی جمعیتی که از این روش درمانی بهره خواهند برد، بعنوان اشکالی بزرگ باقی خواهد ماند. در این مقاله، ما عواملی را که در فاز 1 و 2 ساخت کلینیکی هستند و اختصاصا برای EGFR و مسیرهای متابولیکی که در پی آن راه میافتند را، بررسی مینماییم.
1-مقدمه
سرطان روده ی بزرگ یا کلورکتال دومین دلیل عمده ی مرگ و میرها بواسطه ی سرطان در ایالات متحده میباشد. جامعهی سرطان امریکا، تخمین زده است در سال 2011 حدود 141210 نفر مبتلا به این سرطان تشخیص داده شده اند، که از این میان، 49380 نفر در اثر بیماری از پای درآمده اند. در طی چند دهه ی گذشته، بروز بیماری و مرگ و میر ناشی از آن کاهش یافته است. درمان سرطان کلورکتال به شکل آزمایشی بوسیله ی مجموعه ای از عوامل شامل یک عامل شیمیایی منفرد تا ترکیب چند عامل درمانی سیتوتوکسیک و عوامل اختصاصی هدفدار وجود دارد. ....
میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید.