چکیده
پیش زمینه و اهداف : در این مطالعه بررسی می شود که آیا القای رکاب زنی به کمک تحریک الکتریکی عملکردی (FES) می تواند برای بهبود بازیابی قشر حرکتی مغز و توانایی راه رفتن بیماران همی پارزی، عملکرد موثرتری نسبت به رکاب زنی منفعل (توان بخشی) با تحریک دارونمایی داشته باشد یا خیر. روش ها : در یک کارآزمایی کنترل شده، تصادفی و دوسوکور، ۳۵ بیمار شرکت داشته و به صورت تصادفی توسط روش رکاب زنی القا شده-FES یا توسط روش رکاب زنی دارونمایی-FES تحت توان بخشی قرار گرفتند. فرآیند درمان طی ۲۰ جلسه ۲۵ دقیقه ای در طول ۴ هفته به طول انجامید. معیارهای خروجی اولیه این کارآزمایی شامل خرده مقیاس های شاخص حرکتی و سرعت راه رفتن در طول یک آزمون پیاده روی ۵۰ متری می باشد. خروجی های ثانویه این کارآزمایی شامل تست کنترل تن (وزن بدن)، تست کنترل حرکت عمودی، میانگین کار انجام شده توسط پای پارتیک، و انجام کار مکانیکی نامتوازن بین پاهای پاراتیک و غیرپاراتیک در زمان پدال زدن می باشد. شرکت کنندگان قبل و بعد از فرآیند آموزش، طی ملاقات های متوالی ۳ تا ۵ ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج : در ابتدا تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. با اندازه گیری های مکرر ANOVA (P < 0.05)، پس از آموزش و ارزیابی های متوالی در بیمارانی که با تحریک الکتریکی عملکردی (FES) درمان شده بودند، افزایش معنی داری در شاخص حرکتی، تست کنترل تن، تست کنترل حرکت عموی، سرعت راه افتن و میانگین کار انجام شده توسط پای پاراتیک مشاهده شد. پس از آموزش گروه رکابزنی منفعل، هیچ گونه بهبود معنی داری در معیارهای خروجی مد نظر مشاهده نشد. در هر دو گروه هیچ گونه اختلاف معنی داری بین ارزیابی های پس از آموزش و ملاقات های متوالی مشاهده نشد. تاثیر اصلی مشاهده شده بر روی بیمارانی که با تحریک الکتریکی عملکردی (FES) درمان شده بودند توسط معیارهای ANCOVA برای شاخص حرکتی (P < 0.001)، تست کنترل تن (P = 0.001)، تست کنترل حرکت عمودی (P = 0.005) و پدال زدن نامتوازن (P=0.038) مورد تایید قرار گرفت. نتیجه گیری : در این مطالعه نشان داده شده است که آموزش ۲۰ جلسه ای رکاب زنی FES، به طور قابل توجهی عملکرد حرکتی اندام تحتانی را بهبود داده و به بازیابی تحرک زمینی در بیماران همی پارتیک سرعت می بخشد. این بهبودها در جلسات متوالی حفظ شدند.
1-مقدمه
همی پارزی در واقع به معنی از دست دادن عملکرد حرکتی در یک سمت از بدن و بوده و معمولا ناشی از خونریزی یا سکته های مغزی ایسکمیک میباشد. ۸۸٪ افرادی که سکته مغزی داشته اند دچار همی پارزی می شوند و این مشکل اولین عامل فلج های جدی و طولانی مدت می باشد. آسیب تروماتیک مغز نیز عامل دیگر همی پارزی است. پیش بینی کلی همی پارزی که علت آن می توان موارد دیگری نیز باشد بسیار دشوار است....
میتوانید از لینک ابتدای صفحه، مقاله انگلیسی را رایگان دانلود فرموده و چکیده انگلیسی و سایر بخش های مقاله را مشاهده فرمایید