اصولاً پژوهش‌هایی که در حوزه‌ی شبکه های حسگر بدنی (BAN) صورت می‌گیرد، دامنه ای از مباحث چند رشته ای همچون آنتن و انتشار (امواج) در نزدیک به بدن، کنترل دسترسی به رسانه (MAC) و پروتکل های شبکه، امنیت و محلی سازی را مورد پوشش قرار می‌دهد. راه حل های کوتاه مدتی که تا به امروز برای شبکه های بدنی ارائه گردیده است، مبتنی بر استاندارد های ارتباطی موجود می‌باشد ولی این راه حل‌ها فقط قادر به برآورده نمودن و پاسخ به نیازمندی های خاصی از شبکه های بدنی می‌باشند. به طور خاص، این راه حل‌ها، شامل راه حل‌هایی مستقل و بسته بوده و به ندرت قادر به محاوره با دنیای بیرون می‌باشند (برای مثال، فقط از طریق شبکه های سلولار که از قبل موجود می‌باشند و یا از طریق زیر ساختار های وای-فای قادر به ارتباط می‌باشند). در این مقاله قصد داریم یک شکل توسعه یافته ای از شبکه های بدنی (از شبکه های مشارکتی بر روی بدن تا شبکه های مشارکتی بدن به بدن و در سطوح مختلف) را ارائه دهیم: انتشار، پروتکل‌ها و اپلیکیشن های محلی سازی.

1-مقدمه

با توجه به پیشرفت‌هایی که اخیراً در حوزه‌ی الکترونیک و توسعه‌ی فناوری های رادیوئی بسیار کم مصرف و کوتاه برد (مانند فناوری Zigbee، بلوتوث با مصرف انرژی پایین، فرا پهن باند (UWB) و غیره) صورت گرفته است، شبکه های حسگر بدنی (BAN) نیز اخیراً به عنوان یک فناوری فعال ساز کلیدی برای اپلیکیشن های بسیاری همچون عملیات های امداد و نجات، عملیات بحرانی، مانیتورینگ از راه دور بیمار، بهداشت و درمان سیار، امنیت، ورزش و سرگرمی پدید آمده است. در این فناوری‌ها، به منظور پاسخ به نیازمندی های مختلف و غلبه بر منابع انرژی محدود، جذب میدان الکترومغناطیی توسط کاربر، انرژی مصرفی، اندازه‌ی دستگاه و مضنون بودن به تداخل، نیاز به بررسی‌ها و بهینه سازی های خاصی می‌باشد...