Abstract
Technology transfers through the Clean Development Mechanism (CDM) under the Kyoto Protocol is one of the most important catalysts in the cooperation between developed (Annex I) and developing (non-Annex I) countries for climate change mitigation. With the large-scale implementation of CDM projects in recent years, it is important to timely and comprehensively analyze the effectiveness of technology transfers in these implemented projects on the level of individual countries. In this context, China is of particular significance as it is the biggest host country of CDM projects in the world; 50% of total CDM projects implemented from 2007 to 2012 have issued Certified Emission Reductions (CERs) to 60% of all of the CDM projects. In this study, we evaluated the performance of technology transfers in an exclusive database of 754 CDM projects hosted by China between 2007 and 2012 with issued CERs since CERs were first issued in China. In addition, we developed a logistic regression approach using 11-variables that include a series of extended technology transfer-based indicators from the perspectives of project design, economic level, and technology capability that have not been studied in detail in the past. The results show that technology transfers are more likely to occur in large-sized projects with higher CER incomes, in projects with international participants, and in projects involving types such as HFC-23 reduction, fuel substitute, and N2O decomposition, in comparison to projects involving renewable energy. We observed that over 90% of the technology transfer projects only include importation of equipment or training to China. In our findings of the regression results, it shows that technology transfers occurred more often in regions with lower technology capabilities, less energy consumption, and a lower GDP growth rate. Supported by high local technology capability and the governmental strategy with independent innovation, the advantages of introducing technology from other countries are offset by local technology diffusion. In a market view, financial incentives hinder CDM host parties from introducing new equipment or trainings for the high marginal cost, unless the high marginal cost of technology transfer can be offset by a large CDM with a high CER income. Technology transfer is more income-driven than sustainability-driven at the present stage in China. In our analysis, the drive out effect between HFC-23 and renewable projects in CDM suggests China government to publish more effective incentives to attract more sustainable types of CDM projects with a higher level of technology innovation. The results are also discussed in the context of policy issues, which can be helpful for the decision makers when formulating future sustainable strategic plans and policy
چکیده
انتقالات فن آوری از طریق مکانیزم توسعه پاک (CDM) تحت پروتکل کیوتو یکی از کاتالیزورهای مهم در همکاری میان کشورهای توسعه یافته (ضمیمه) و در حال توسعه (غیر ضمیمه) برای کاهش تغییر آب و هوا است. با اجرای مقیاس بزرگ پروژه های CDM در سالیان اخیر، تحلیل به موقع و جامع اثربخشی انتقال فن آوری در این پروژه های اجرا شده بر روی سطح کشورهای منحصر به فرد مهم است. در این زمینه، چین از اهمیت خاصی به عنوان بزرگترین کشور میزبان پروژه های CDM در دنیا برخوردار است؛ 50 درصد کل پروژه های CDM اجرا شده از 2007 تا 2012 نشان دهنده کاهش تضمینی نشر (CERs) تا 60 درصد کل پروژه های CDM بوده اند. در این مطالعه، عملکرد انتقالات فن آوری در یک پایگاه داده منحصر به فرد 754 پروژه CDM به میزبانی چین بین سال های 2007 و 2012 با CERs صادر شده را ارزیابی کردیم، چون CERs ابتدا در چین صادر شدند. به علاوه، روش رگرسیون لجستیک را با 11 متغییر که شامل مجموعه ای از شاخصه های فن آوری توسعه یافته مبتنی بر انتقال از منظر طراحی پروژه، سطح اقتصادی، و ظرفیت فن آوری که به صورت جزئی در گذشته مطالعه نشده اند را توسعه دادیم. نتایج نشان دادند که انتقالات فن آوری با احتمال بیشتری در پروژه های با مقیاس بالا با درامدهای بالاتر CER، در پروژه های با شرکت کنندگان جهانی، و پروژه های شامل کاهش HFC-23، جایگزینی سوخت، و تجزیه N2O در قیاس با پروژه های شامل انرژی تجدیدپذیر رخ می دهد. مشاهده کردیم که بالای 90 درصد پروژه های انتقال فن آوری تنها شامل واردات تجهیزات یا آموزش به چین است. در یافته های ما از نتایج رگرسیون، نشان می دهد که انتقالات فن آوری اغلب در مناطق با ظرفیت های کمتر فن آوری، مصرف انرژی کمتر، و نرخ رشد کمتر GDP رخ می دهد. تایید شده با ظرفیت بالای فن آوری محلی و استراتژی دولتی با نوآوری مستقل، مزایای معرفی فن آوری از دیگر کشورها با نفوذ فن آوری محلی منحرف می شوند. در یک نمای بازار، مشوق های مالی مانع میزبانی CDM جدا از معرفی تجهیزات جدید یا دوره های آموزشی برای هزینه حاشیه ای بالا است، مگر اینکه هزینه حاشیه ای بالای انتقال فن آوری می تواند با یک CDM بزرگ با درآمد CER بالا منحرف شود. انتقال فن آوری بیشتر درآمد محور تا پایدار محور در مرحله کنونی چین است. در تحلیل ما، اثر خارج شده میان پروژه های HFC-23 و تجدیدپذیر در CDM به دولت چین پیشنهاد انتشار مشوق های موثر برای جذب انواع پایدارتر پروژه های CDM با یک سطح بالاتر نوآوری فن آوری را می دهد. نتایج همچنین در زمینه مسائل سیاسی بحث می شوند، موردی که می تواند برای تصمیم گیرندگان به هنگام تدوین برنامه های استراتژیک پایدار و سیاست، مفید باشد.
1-مقدمه
در میان سه مکانیزم منعطف موجود در پروتکل کیوتو، CDM مقبول ترین مکانیزم برای اجرای کاهش-انتشار و تنها گزینه ممکن برای شرکت کشورهای در حال توسعه است [1]. هدف CDM درک کاهش های نشر با انتقالات فن آوری از کشورهای توسعه یافته به در حال توسعه برای هزینه حاشیه ای کمتر است، اما با مزایای گسترده. اگرچه انتقال فن آوری برای پروژه های CDM هدفمند نیست، اهم انتقال فن آوری به مدت طولانی با پیش نمایش های UNFCCC و در پروتکل کیوتو تقویت شده است. همانطور که در سال 2009 توسط برنیاکس فرض شد، یکی از مهم ترین نقش های CDM تسهیل انتقال فن آوری پاک به کشورهای در حال توسعه است [8] که می تواند به کشورهای میزبان CDM اجازه سود بردن از کاهش انتشار بیشتر با بهره وری بالاتر دهد...