عنوان ترجمه شده مقاله: تأثیر چاقی بر اختلالات اسپرم و ناباروری مردانه

The results of several studies point to an increased likelihood of abnormal semen parameters among overweight men, and an elevated risk for subfertility among couples in which the male partner is obese. Obesity is, therefore, associated with a higher incidence of male factor infertility. Several mechanisms might account for the effect of obesity on male infertility, both directly and indirectly, by inducing sleep apnea, alterations in hormonal profiles (reduced inhibin B and androgen levels accompanied by elevated estrogen levels) and increased scrotal temperatures, ultimately manifesting as impaired semen parameters (decreased total sperm count, concentration and motility; increased DNA fragmentation index). Neither the reversibility of obesity-associated male infertility with weight loss nor effective therapeutic interventions have been studied in-depth. The increasing prevalence of obesity calls for greater clinical awareness of its effects on fertility, better understanding of underlying mechanisms, and exploration into avenues of treatment

چکیده

نتایج چندین تحقیق نشان دهنده ی افزایش احتمال بروز ویژگی های غیر عادی منی در مردان چاق و افزايش ريسك كم باروري در زوج هايي است كه شريك مرد در آن ها دچار چاقي مي باشد. بنابراين چاقي توأم با افزايش وقوع ناباروري در مردان است. ممكن است چندين مكانيزم مختلف به صورت مستقيم وغير مستقيم از طريق القاء آپنه در هنگام خواب، تغيير در سطوح هورموني (كاهش سطح اينهيبين B، و آندروژن به همراه افزايش سطح استروژن) و افزايش دماي كيسه ي بيضه كه نهايتاً به صورت ويژگي هاي مني معيوب (كاهش تعداد كلي اسپرم، غلظت وتحرك، افزايش شاخص چندپارگي اسپرم)  تظاهر مي كنند، دليل تأثير چاقي بر ناباروري مردانه باشند. نه بازگشت پذيري ناباروري ناشي از چاقي در مردان بعد از كاهش وزن و نه مداخلات درماني هيچ يك به طور دقيق و عميق مورد بررسي و مطالعه قرار نگرفته اند.

1-مقدمه

چاقي شرايط پزشكي است كه در آن افزايش چربي بدن و يا بافت چربي سفيد در حدي در بدن تجمع مي يابد كه اين تجمع اثرات نامطلوبي بر سلامت مي گذارد و به طور بالقوه باعث كاهش اميد به زندگي مي گردد. زماني كه شاخص توده ي بدني فردي بين 25 تا  Kg/m230 باشد وي دچار اضافه وزن است و چنانچه شاخص توده ي بدني بيشتر از Kg/m2 30 باشد فرد چاق است. با اين حال از توزيع چربي بدن به ويژه در ناحيه ي ناحيه ي شكمي مركزي نيز براي تشخيص چاقي فرد استفاده مي شود و در حال حاضر تصور مي شود كه دور شكم معياري دقيقتر به عنوان شاخص اثبات چاقي است...