Abstract
introduction: Falls are often noted in elderly women. They may have serious clinical consequences. The aim of the study is the presentation of epidemiological data on falls in postmenopausal women. material and methods: A total of 978 women in mean age 65.9 ± 7.6 years from the population of Raciborz district were included. In a questionnaire the following data were gathered: falls in last 12 months, place of stay, kind of job, marital status, education, smoking, underlying diseases, and used medications. results: Falls occurred in 328 women (33.5%). The number of falls correlated positively with increasing age, (r = 0.13, p < 0.0001). The falls rate was not related to weight and height, but weak, significant correlation with body mass index was noted (r = 0.076, p< 0.05). Among 286 women with prior osteoporotic fracture falls were present in 40.9%, which was significantly more than the 30.4% seen in women without fracture (Chi-square test; 10.05; df = 1; p < 0.01). Falls were fewer often among women from the city of Raciborz (29.8%) than in women from the rural population (39.7%). After adjustment for age, rural stay, diabetes type 1, renal failure, rheumatoid arthritis, bronchial asthma, and depression revealed influence on falls occurrence. As was shown by logistic regression, age, rural stay, prior fracture, diabetes type 1, bronchial asthma, and depression increased the risk of fall. The cumulative number of these risk factors correlated with the number of falls (r = 0.22, p < 0.000001). conclusions: Falls are common among postmenopausal women, and their occurrence is modified by several factors including age, place of stay, and some co-morbidities
چکیده
مقدمه: زمین خوردن ها اغلب در زنان سالخورده نکته قابل توجهی هستند. این نوع حوادث پیامدهای بالینی شدیدی را به همراه دارند. هدف از انجام این مطالعه نمایش اطلاعات اپیدمیولوژیک پیرامون موارد زمین خوردن در زنان پس از دوران یائسگی است. مواد و روش ها: در این مطالعه از 978 زن با میانگین سنی 7.6 ± 65.9 سال از حوزه Raciborz انتخاب شدند. با استفاده از یک پرسشنامه اطلاعات این افراد شامل: موارد زمین خوردن در 12ماه گذشته، محل سکونت، نوع شغل، وضعیت تاهل، سطح سواد، استعمال دخانیات، ابتلاء به بیماری و داروهای مورد استفاده جمع آوری شدند. نتایج: زمین خوردن در 328 زن (33.5%) رخ داده بود. تعداد زمین خوردن با افزایش سن ارتباط مستقیم داشت، (0.0001> p، 0.13 = r). نرخ زمین خوردن به وزن و قد ارتباطی نداشت، اما ارتباط جزئی و معنی داری با شاخص توده بدنی مشاهده شد (0.05> p، 0.076 = r). در بین 286 زن که سابقه شکستگی ناشی از پوکی استخوان داشتند، نرخ زمین خوردن 40.9% وجود داشت، که این مقدار به شکل معنی داری نسبت به نرخ 30.4% مشاهده شده در زنان بدون سابقه شکستگی بالاتر بود (آزمون کای-اسکوئر؛ 10.05؛ درجه آزادی = 1؛ 0.01> p). اغلب نرخ زمین خوردن در زنان ساکن شهر Raciborz (29.8%) نسبت به زنان ساکن جمعیت های روستایی (39.7%) پائین تر بود. بعد از تصحیح فاکتور سن، تاثیر اقامت در مناطق روستایی، دیابت نوع I، نارسایی کلیوی، آرترتیت روماتوئید، آسم برونشی، و افسردگی بر وقوع زمین خوردن مشخص شد. همانگونه که از طریق رگرسیون لجستیک نشان داده شد، سن، اقامت در مناطق روستایی، شکستگی قبلی، دیابت نوع I، آسم برونشی، و افسردگی باعث افزایش ریسک زمین خوردن می شود. ععد حاصل جمع این فاکتورهای ریسک با تعداد زمین خوردن ها همبستگی دارد (0.000001> p، 0.22 = r). نتیجه گیری ها: زمین خوردن ها از جمله رخدادهای شایع در بین زنان پس از سن یائسگی است، و وقوع آن تحت تاثیر فاکتورهای متعددی مانند سن، محل سکونت، و برخی از بیماری ها قرار می گیرد.
1-مقدمه
زمین خوردن ها از جمله رخدادهای شایع در بین جمعیت سالخورده هستند، این نوع وقایع ریسک شکستگی را افزایش می دهند. همچنین زمین خوردن ها در چندین اختلال بالینی مهم، مانند آسیب به بافت نرم، درد طولانی مدت، تاثیر بر وضعیت عملکردی، کاهش کیفیت زندگی، و افزایش نرخ مرگ و میر نقش دارند. در جمعیت خانه نشین بالای 65 سال، شیوع زمین خوردن بین 28 تا 35% و در افراد سالمند بالای 75% حدود 42% است [1]. در تحلیل مبنای انجام شده بر روی زنان مورد آزمایش در مطالعه RAC-OST-POL، زمین خوردن ها با نرخ 33.8% در سال رخ دادند...