Abstract
Objective
To identify both responders and remitters, at the half-way point (week 7) to exposure-based CBTfor pediatric OCD. Furthermore, evaluate the stability of the improvements, by examining both week 7 and week 14 (post-treatment)response and remission
Method
269 children and adolescents, mean age 12.8, 51.3% female with a DSM-IV diagnosis of OCD were included. The NordLOTS study's design involved initial assignment of all participants to CBT. All analyses were conducted using an intent-to-treat model in which all available data were included in the analysis. Primary outcome measure was the CY-BOCS total score at weeks 7 and 14. We identified responders (CY-BOCS≤15) and remitters (CY-BOCS≤10) at the half-way point
Results
At week 7, 38.3% were responders (95% CI 32.4–44.5%, n=95) with a CY-BOCS total score of 10.81, symptoms reduction of 52.1%, and 13.7% were remitters (95% CI 10.0–18.6%, n=34), with a CY-BOCS total score of 5.71, symptoms reduction of 75.2%
Discussion
Response and remission after seven weeks of treatment were persistent. However, a substantial number of non-responders and non-remitters at the half-way point, experienced response and remission at post treatment
Conclusions
Guidelines are needed to ensure that patients with OCD receive the therapy they need to achieve remission, while avoiding overutilization
چکیده
هدف: هدف اصلی مطالعه حاضر شناسایی پاسخ دهندگان و بهبودیابندگان در مرحله نیمه درمان (هفته 7) به CBT مبتنی بر مواجهه جهت درمان OCD اطفال و همچنین ارزیابی ثبات برای بهبود واکنش و بهبود در هفته 7 و هفته 14 (بعد از درمان) می باشد.
روش: 269 کودک و نوجوان با میانگین سنی 12.8 سال که 51 درصد از آنان مونث بوده و طبق DSM-IV تشخیص OCD را دریافت کرده بودند در این مطالعه شرکت داشتند. طرح پژوهشی NordLOTS شامل ارزیابی اولیه کلیه آزمودنی ها جهت حضور در CBT بود. تمامی تحلیل ها با استفاده از مدل قصد درمان انجام شده اند که در آن کلیه متغیرها وارد روند تحلیل شدند. مقیاس پیامدهای اولیه نمره کل CY-BOCS در هفته 7 و 14 بود. سپس پاسخ دهندگان (CY-BOCS≤15) و بهبود یابندگان (CY-BOCS≤10) در نیمه روند درمان شناسایی شدند.
نتایج: در هفته 7، 38.3 درصد به روند درمان پاسخ داده بودند (95%CI 32.4-44.5%, n=95) با نمره کل CY-BOCS 10.81، با کاهش نشانه ها 52.1 درصد و 13.7 درصد با نمره کل CY-BOCS 5.71 و کاهش نشانه های 75.2 درصد بهبود یافته بودند (95%CI 32.4-44.5%, n=95).
بحث: پاسخ دهی و بهبود بعد از گذشت هفت هفته از درمان مشاهده شد. با این حال تعداد قابل توجهی از افرادی که در نیمه اول درمان به درمان پاسخ نداده و بهبود نیافته بودند، در مرحله بعد از درمان پاسخ و بهبود را تجربه کردند.
نتیجه گیری: برای کسب اطمینان از اینکه بیماران مبتلا به OCD درمان مورد نیاز را برای بهبود دریافت می کنند به راهنمای جامع نیاز داریم؛ در عین حال باید از کاربرد افراطی این روند اجتناب شود.
1- مقدمه
اختلال وسواسی اجباری (OCD) نوعی بیماری روانی جدی است که 3-1 درصد از کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار می دهد (فلمنت و همکاران، 1988؛ هیمن و همکاران، 2003) و منجر به بروز آشفتگی شدید و اختلال در عملکرد می شود (پیاسنتینی، برگمن، کلر و مک کراکن، 2003؛ والدرهاگ و ایوارسون، 2005). اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر مواجهه برای OCD کودکان به خوبی اثبات شده است (آبراموویز، وایتساید و دیکون، 2005؛ فریمن و همکاران، 2014؛ اسکارفدینسون و همکاران، 2015؛ واتسون و ریز، 2008) و راهنمای تخصصی بین المللی استفاده از درمان شناختی رفتاری را به عنوان اولین درمان کودکان و نوجوانان مبالا به OCD را توصیه می کند (AACAP, 2012؛ NICE,2005). علیرغم این حقیقت که CBT مبتنی بر مواجهه درمانی موثر است، تعداد قابل توجهی از بیمارانی که این درمان را دریافت کرده اند واکنشی نشان نداده اند (بلوچ و استورچ، 2015؛ فریمن و همکاران، 2014). مطالعات مربوط به درمان OCD اطفال مبتنی بر راهنمای 15-12 جلسه ای، شامل درمان CBT مبتنی بر مواجهه به صورت هفتگی، استاندارد و سرپایی هستند (پیاسنتینی و همکاران، 2011؛ گروه مطالعه درمانی POTS، 2004؛ تورپ و همکاران، 2014). تا جایی که می دانیم اقداماتی که برای ترسیم نیم رخ افرادی انجام شده اند که به صورت زودهنگام در نیمه روند درمان به درمان CBT برای OOCD کودکان پاسخ داده اند تا کنون مورد بررسی و مطالعه قرار نگرفته اند. اغلب مطالعات درمانی صرفا بر میانگین گروهی و تغییرات قبل به بعد درمان متمرکز هستند (پیاسنتیتی، برگمن، جاکوبز، مک کراکن و کرچمن، 2002؛ گروه مطالعه درمانی POTS، 2004؛ تورپ و همکاران، 2014). در روند درمان تاکید چندانی بر نوسان در تاثیر و تغییر نشده است...