چکیده
اختلال استرس پس ضربه یقینا شایعترین اختلال روانپزشکی است که. پس از مواجهه فرد با یک رویداد آسیب زا به وجود می آید. از زمان معرفی رسمی این اختلال در DSM-III دلایل به وجود آورنده این اختلال و عوامل حفظ کننده و روشهای درمان این اختلال مورد توجه قرار گرفته است. هر چند علیرغم افزایش اطلاعات در درک این اختلال، تعریف این اختلال همچنان مناقشه برانگیز ( مورد بحث) می باشد. DSM-5 و ICD-11 این اختلال را به طور متفاوتی تعریف می کنند، اختلافات آنها در این زمینه است که آیا تعریف مفهوم اختلال پس ضربه باید مجموعه وسیعی از تظاهرات آشکار روانی که بعد از حادثه آسیب زا به وجود می آید را شامل شود و یا اینکه بیشتر باید به صورت ویژه بر روی خاطرات فرد از رویداد آسیب زا ( پدیده حافظه ترومایی) متمرکز شود. این مناقشه بر روی جنبه های ظاهری اختلال استرس پس ضربه، ظرفیت شناسایی ویژگیهای زیستی و مکانیزم های خاص اختلال استرس پس ضربه را محدود ساخته است. این مطالعه موردی تعریف‌های متداول در مورد اختلال استرس پس ضربه، میزان شیوع شناخته شده این اختلال، الگوهای عمده برای تبیین اختلال و درمانهای مبتنی بر شواهد برای این اختلال را به طور خلاصه به روز رسانی کرده است. نتیجه گیری نهایی مقاله این است که اگر چه رفتاردرمانی شناختی بهترین درمان برای اختلال استرس پس ضربه است، در دهه های اخیر این درمان پیشرفت چندانی نکرده است و فقط دو سوم بیماران مبتلا به اختلال استرس پس ضربه به صورت مناسبی به این مداخله درمانی پاسخ می دهند. علاوه بر این بیشتر مردم به درمانهای مبتنی بر شواهد دسترسی ندارد و این قضیه در کشورهای درحال توسعه و کشورهای فقیر بسیار بدتر است. شناسایی فرآیندهای که می تواند برای غلبه بر این موانع بزرگ برای درمان بهتر افراد دارای اختلال استرس پس ضربه کمک کننده باشد، چالش آتی این حوزه است.